Negarra giza-izakiagaitik

Emaldia

Zuk,

        giza-izakia,

        basakiz egiña,

        gogoaz garbia,

        maite-suz bardiña.

Zuk,

        itxaropen argia

                daukazu barruan:

        burruka egia

                emongo munduan.

Egun baten errira urten ziñan,

gaiztakeri asko ikusi dozu,

laster asi zara burrukan,

triste esanaz erriko pusla-usu:

        «Ez dago

               anaitasunik,

               bardintasunik,

               askatasunik.

Bizitza zear, ustelduta dabiltz gizonak».

Laster agertu zan nagusia,

ta bere indarkeri doillorrez

illik lotu zan giza-izakia.

        Gero iñok

                ez dau entzuten

                      zure oiñazea,

                danok bizitzen

                      geure bakea.

        Gero iñok

                ez dau ulertuten

                      zure bizitza,

                ez dau erantzuten

                      zure abotsa.

Baiña askazi ereiñak,

zugaitik, zugaitik,

gizonen artean

iraungo dau zutik.