Jaungoiko zale

Aldana

Bertso kantari natorkizu gaur

gauza bat azaldu guraz,

zelan munduan ibilten garan

beti kezkaz ta arduraz.

Alde batetik bildur aundia

bestetik beti lilluraz

mundu ontako gauza ederrak

eiten dauskuen zarraraz.

Gizon guztiak orain artean

azur-aragizko gera,

Jainko zaleak alde batetik

ta txarrerako jokera.

Bien artean sarri askotan

ikus eziñeko zera:

ona itxi nai ez ta txarra gura

emen gaur nire galdera.

Jainko altsuak zer nai izan eban

gu olakoak eitean,

gorputz arimaz gizon bikaña

bere itxuraz sortzean?

Itaun oneri erantzuna nik

aurki dautsat sentitzean

ene barruko bizi-egarri

ta iñoiz ase eziñean.

Gizaki orok bere barruan

ona ta txarra daroaz

ta igarri barik astiro-astiro

beste mundurantza goaz.

Zer balio dau ona eiteak,

eiten ezpada gogoaz?

Ona eitean gorrotoz bada

Jainko ta lagun urkoaz?

Jaungoiko Jaunak esana dago:

maite nagizu benetan.

Ni beti lenen, danen aurretik

mundu ontako gauzetan.

Eta urrengo lagun urkoa

zeu maite zaren antzetan;

lege bi onek bete ta gero

sartuko zara goietan.

Orretarako ein ginduzanak

emon euskun adimena,

txarra ta ona banakatu

ta aukeratzeko almena.

Ikusi daigun geure sentzunez

zein dogun bide lenen-lenena,

mundu ontatik igarotzeko

zein bide egokiena.

Txarto egitean eztogu ulertzen

geure biotz barrenean,

olako zer bait, esan ezin dan,

kilikiliren antzean?

Ez al da ori geure txarraren

oiartzunaren moduan?

Salatzen gaitun kanpai otsa lez

txarto ein dogun orduan?

Zeren bildurra izan bear da

Jaungoikorik ezpadago?

Era orretan mintzatzen dira

gizonak oin ta lenago.

Ori esanda pentsatzen dabe

dirala txit gizonago,

baña guzurra, eriotzean

ikusten da garbiago.

Zeren bildurra? Eriotzena?

Eriotzena zergaitik?

Muga baltz ori pasa ta gero

ezpadau ezer atzetik?

Baña bildurra, bildur aundia.

Bildur eriotzagaitik?

Eriotz baltzak eztau bildurtzen,

bildur Jaungoikoagaitik.

Alde batetik Jaungoiko Jauna

besterik geure obena;

zeru ta lurren Jaubea Jainko

gu izaki kozkorrena.

Zergaitik bildur? Jainkoa bada

maitasunezko atsedena, g

ure bizitza ta egite danen

asiera ta azkena?

Gure bizitza oben ta gatxez

bete beterik daukagu,

lur onen zati txiki-txiki bat

baño ezkarelako gu.

Ezeren utsak, lokarri aundiz,

lurrez josita gaitugu?

Ez daigun bildur, maitatu daigun

Jauna itxaropen dogu.

Arrisku aundiz inguratuta

seiña aurkitzen danean,

gora begira, amaren billa

bere begiak batean

amari deia egiten dautso

estutasun illunean.

Guk ere bardin egin dagigun

Jainkoeren izenean.

Gizona zenbat ta apalago

ainbeste aundiagotzen,

esker oneko damutasunak

zerura dira igotzen,

Jaungoikoaren biotz maitekor

zuzen-zuzen dabe jotzen,

gure obenez itxita dagon

parka iturri zabaltzen.

Aituko zendun esan dodanez

Jaungoiko zale nazela

buru argiko gizon guztiak

izango diran bezela.

Ta ori olan izango ezpalitz,

zelan izan lei bestela?

Gauza onek olan eztakizanak

zertarako dau txapela?