Eriotzako mugan

Biurko

Iltzear al

nindagon orduan?

an ninduten

etzanda oiean.

Bat batean

dardar izugarri

sartzen zaio

nere gorputzari.

Taupadaka

biotza lenengo...

ixilikan

gertatu da gero.

Nere gorputz

gogor eta geldi

zugatzaren

enborra dirudi.

Ezin jaso

beatzen bat ere;

ikusterik

begiak eztute.

Entzuten dut

aldekoen itza,

neri, aldiz,

eziñezkoa da.

—«II ote naiz»

nere buruari

diot, —«ala

oraindikan bizi?

Adimena,

erne onezkero,

Jainkogana

begira gozaro.

Nere gelan

norbaitzu negarrez

azkeneko

atsaren bildurrez.

Erioa

ate-joka dago;

ezta, bañan,

gelara sartuko,

Jainkoaren

baimenik ezpaitu;

onen gabe

alperrik diardu.

Zeruraño

barrendik dijoa

nere otoitz

zintzo ta beroa.

Pakez bete,

alai eta poztun

Jainkoaren

abotsa dut entzun:

—«Itzul», esan

dio osasunari

ta —«alde emendik»

nere eriotzari.

Men diote

egin bereala,

Aren morroi

biok diradela.

Lengo negar

eta zotin samin

dira aldatu

oraingo atsegin.

Garbi ikusten

gelako bazterrak,

leiotikan,

muño ta mendiak.

Zerua da

atzo bezin urdin,

Zelaiean

artzaia ardiekin.

Oin, esku ta

mingaiña askaturik

neke oro

joan dira nigandik.

Zaude alai,

ene biotz ori,

emaiozu

esker Jainkoari.

Gora Jauna

gizonen artean

gora beti

aingeru-taldetan.