Erio-dantzea

Aurre-Apraiz

Iratxoen gau-ondarrean,

arima larrituen larria labanean,

sorgin, iratxo, lamiña ta gizatxar

lorriñen lorriñean lorrinduta,

odol eta izerdizko

aro lorriñean diardue,

dantzarik baldrasenean naasirik,

iskillazkarren eresi ankerren igieran.

        Goibel dago

Euskalerriaren osertz odoldua

itxaropen apurtuaren kolore illunetan.

Zidor ezkutuetako oiartzunak

beredin itaun eguratsean;

minbera dira biotzak,

geroari adi,

atsekabezko illun nabarmenean.

Txillioka doaz, zaldizkoetan,

naibagetuen didar urratuak,

eta etorkizunari adi ikusmena,

konkor dagoz zaarren entzumenak.

        Ixillik dagoz inguruak

musika ankerraren aro naasian,

gogoak ilten dituan

iskillu erailleen eresi zantarrari adi,

Euskalerria samintzen diarduan

iltzailleen dantza baidrasari.

        Baiña,

odol eta izerdiz margoztutako

larrin labanean

erriaren kemenak berein uste ditu.

Sorgin, iratxo, lamiña,

zapaltzaille ta iskillu-artean,

suzko esietan kateatuta,

itxaropen apurtuak dardara dagi,

maitasunaren ego urdiñetan.

        Eta egunsenti naibagetuan

urduri dagoz arima larrituak

odol eta izerdiz ezkotutako

larrin goibelduetan, zutik,

asaben askatasun-oiartzunak entzumenetan,

iratxo, lamiña, sorgin eta gizatxar

argiaren bildurrez ezkutau diranean.

Iskillazkarren eresi ankerra ixildu danean:

Erio-dantza baldrasa eten danean.

        Guztia dago ixillik

gogo-taupadetan,

illotzeri adi,

askatasuna ames,

enriaren etorkizunean ustea dabela,

soin eta gogo, indar guztiakaz,

zalantzazko geroari begira,

aberriaren neke odolduan.