Verlaine gogoratuz

Muniategi'tar Sabin

Ezebezko euri tentel. Txiri, txiri, txiri...

Txirtxil baten antzera oskari, atengabe

Euria, euria, euria... ain gogaikarri:

Euria egunaren oñarri ta zutabe.

Bustitzen dun ala ez, asko ez da nabaitzen

txiri, txiri, euria dagi gogoz poliki,

euria, euria, barruraño zaigu sartzen

euria negargura gozoz ain ildurati.

Arrats gorri aize edo euri. Bai, orrela

margotu zan atzo illunabarra ain gorri

ta, gaur ona emen euria, ixil-ixilla

goibelki... ai, euria ote ala aterri?

Begiak tristuraz itun, gogoa itunago,

eguzkirik ezaren goibelduraz iantzia

eta, busti ez busti, garastatua nago

egunaren arabera arima guztia...

Miñik ez ta, egundo ogia euki-arren

eztakit zeren nai ta kezkaz ari naizen

eztakit zeren auldurapean nabillen

eretzi batean soiña ondo dagonarren.

Gaixo ote dut baruko gibela,

gogoa etenduriko ixillezko arien batez,

gaixo ote dut ene biotzaren izangoa

zauri antzeko ustasun, zerbaiten zerbaitez?

Au itunkera utsal ta ganorabakoa!

Txiri-txirizko euri mear, euri ezbaiez,

txiri-txiri ta, ezebezaren ezebezez

olan zauritzeko nire ametsen auspoa.