Euskal zeru eta lurraren solasa

Baraiazarra

Kaiolatik ihesi

aidean jostari

txoriño baten

isla pinpirin ageri.

Ohe apatz lausoan

boa kulunkari,

hegazkako kantuan

askatasunari.

Oztoporik gabeko

maindirape urdin

bazter-kolperik ez den

hega-pista berdin;

margoak hau salatzen

alai ala sumin.

Egin irri xamurki

xoriñoa dadin g

aur zutaz maitemin.

Zelatari ahaltsua

goi-egoitz ernai,

behatoki dotore

ikusteko zernahi.

Gurean ez ote da

zuretzat edergai

margoz alda zaitezen

ta alai egin dirdai?

Euskal lurreko sabai

gure estalki goibel,

aspalditik darizu

zuri herio-ustel

kirasturiko labak,

—kedarrezko sabel—

ok egiten du gorantz

zugana dadin hel.

Nigan isladatzen da

zure jitte trakets,

ispilua garbi da

ispilukoa beltz;

ez dakit minbiziak

hartua zaitunentz.

Ur-lurrezko erditxo,

zugan dagit amets!

Goizalde lausoetan

zaitut pausaleku

maiteminez agurka

oi ene etzangu;

haril txurizko besoz

dagitzut lauxengu

geroko irri mehearen

aintzin-muxu malgu.

Maitez zatozkit orain

eme amultsua!

iruzurrezko txeraz

ixuriz gantzua.

Ostots burrunbartean

gezi gar sutsua,

zergatik hain aldakor

aiherti ahaltsua?

Ene hauzotar maite

ez zaitez jar muker!

beti bainaiz saiatzen

zuganatzen eder.

Egunero zaitut nik

maitekiro iker.

Izuturik ikusiz

horko giro anker

tristuraz barnea ta

negar-antziz naiz leher.

Euskal zirimiria!

ari du langarra

hari arinez doan

jario-indarra;

biok eskaintzen dugu

geure bizi-garra.

Ixil-ixurki fiñez

ene zirriparra,

badirudi penazko

hileta-dardara,

ene soin hezeari

darion negarra.

Lur-airez egindako

golko bizigarri

arnasaren taupada

indarren iturri;

eman diezaiogun

eskua elkarri

gugan baitziren denak

biziz iratzarri.