Itxaroaren ildoak

Angel Bidaguren

                          I

Gure erri zapaldu onen zori mingotsa!

Eguzkirik bako egunen erdoi zikiña,

Jopu-kateek darioen narrazen otsa,

Gurutzearen astuna astindu eziña.

Erio-mendiko mallukadaen anotsa,

Gau oroetako izar galduen zotiña,

Seme ganorabakoen galdutako lotsa,

Gorrotoek darioen amorru likiña.

Oi Euzkadi! bizirik ala illik, nork jakin.

Oro deutsue zapaldu, arima, bularra,

Mill arerioen ostikopeko ondakin.

Bizitzaren oña nekea da ta negarra,

Baita gure berbizkunde-esperantzen ernamin,

gure oben oroen parkabide bakarra.

                          II

Ta egunik bako gauotan zer guk egingo?

Esperantza barriaren tontorretik zantzo.

Azkatasunaren muñoak landaratuko.

Solo, bide, sagar, lore, kate-moltzo.

Amaren seme on, malluka sendo ekingo

geure gurariak josiz gogor, ta zintzo

etxe zarreko atezubiaren sostengo,

berau bekigun arnas leku, atseden altzo.

Geure fedearen kutxa barruko

oyalak xurgatuko dau zure zauriaren ezkoa

Oyalak zuri-zuri, gorri-gorri uyolak.

Pozak eundutako oyal zuri liñozkoa

Odolaren xurgatzeko izara zabalak

Egi biur daiten gure amets betikoa.

                          III

Itxaropenaren arresi sendo trinkoak

jarriko deutsaguz eriotzaren ertzari

Ta jopu-kate urtuak, giltz egindakoak,

Izango ditugu atari onen zaindari.

Gure fede biziaren zutarri zindoak

Eutsiko gau-egun latzetako ildurari.

Bekarkigu dirdira betea ortzondoak.

Geu izango zuzi, negar ta nekez opari.

Euzkadi! Zurearen truke gure bizia.

Maitasunaren ildoetan sakon erainen

azkatasunaren betiraunerako azia.

Lanoro zure bizi barriaren pozarren

Ta betor bakea, erri txikien auzia,

Muño danak landarez direnean ederren.