|
Oianak dar-dar
X.
Ez idan eskatu,
ez nian eskeñi,
bizitzaren aurrean
bakarrik hi.
Oh! Aralar, Aralar,
oñaztarrien taberna,
elur erasoen enparantza,
aize minduen orrazi zorrotza,
garraztasun-sabel «Ama»,
lagun aut, baño aldiz, dagiak dar dar.
Hire oianeko mintegian
pago gazte, lerden, zuzen,
bezela, jaio ta azi ukan
eraso, bizi nai-ta eziñezko burrukan
ire seme, nere lagun «Jose»,
hik dudan garraztasun ispillu, agian?
Ez idan eskatu,
ez nian eskeñi,
bakardadearen aurrean
bakarrik hi.
An, abenduko goiz elurtean,
Amaren sabel goxoa utzi,
maitasun emaitz, biur intzan lurtar,
aur izateko astirik gabe, azkar, g
izon arlora, abarkak jantzi
ta zutik, hire gurutz-bide atarian.
Aur bat izanik, gizon antzera,
udaran uzta billa, neguan artzai.
Zuldar tarteko leen bizarra
kentzeke, deia, ator gerrara!
ta hi, bizitzeko maisu bakarrai
amor emanaz, or hua, nor iltzera?
Ez idan eskatu,
ez nian eskeini,
zartzaroaren aurrean
bakarrik hi.
Gurutz bide abiatuan orra or,
lenengoz jo ukan lurra,
naiz jarraian zerbait altza,
ori ez ote, hire itsasoan arrolio mantxa?
kezkaren aldaba? lo kentzalle lapurra?
barkatu nere duda, neri ez diak ezer zor.
Gerra, gudaritza, zazpi urte aundi,
Amaren sabeletik gizon izatera,
ez aurtzaro, ez gaztearo, dana laño,
eguzkia estaltzen duan odeia baño
beltzagoak estali dik hire bizitz sarrera,
gizarte asekaitz baten jangai izan haiz hi.
Ez idan eskatu,
ez nian eskeini,
eziñaren aurrean
bakarrik hi.
Gerora jator, naiko aro egokia,
ola-gizon ondo ikusia, erri maitale,
nunbait alabear eta ezkongai,
emen ere bakardadea hire zai,
eziña, beti orpoz orpo, ta nik uste
au izan dela hire bigarren error-tokia.
Nekezko beti igotze, hire mundua,
oskarbi gabeko oian illuna,
areago biurtu dik, osasunik ezak,
atzapar azkazaltsuz eldu dik gaitzak,
biurtuz oiana leize, illuna beltz, irria pena,
giltzarri gabe utziz hire bizitz atalburua.
Ez idan eskatu,
ez nian eskeñi,
oñazearen aurrean
bakarrik hi.
Guda, bakardadea, gaitza, hire iru etsai,
lagunen laguntza gabe, geiegizko zama.
Irugarren lurreratze ontan, geiago ezin hik,
norbaitek lurrin artean, or aurkitu dik,
hire etsipenaren azken itokin tantana,
zergatik? nor ote, hire odolaren zai?
Aldiz, nagok lotsaz, aldiz diat beldur...
lotsa, ez galdetua nola hengoen, nun,
beldur berriz, kezkaren mizto zorrotza,
nigan ote dutan zulatuz biotza,
izan ere, izan nauk hiretzat lagun,
bakarrik, illobira botatzeko eskuta bat lur.
Ez idan eskatu,
ez nian eskeñi,
bizitzaren aurrean,
bakardadearen aurrean,
zartzaroaren aurrean,
eziñaren aurrean,
oñazearen aurrean,
eriotzaren aurrean,
beti bakarrik hi.
Mundua hiretzat
gudu-zelai,
zeruan atseden zak
lagunon zai.
|
