Biribillegia

Anjel Bidaguren

Motots gorri luzeak aidean,

odolik odoleko bidean

datorkiguz izu taldeak.

Geure ate-ateetan doguz

apatx baltzakin ostikopetuz

bakearen aize berdeak.

Gure erri gaxo, erri miña,

itxaso, arri eta burdiña,

biotzaren iru taupada.

Zure argiak itzali guran

yatorku, ots gorridun lauoinkan,

amorru-edoien samalda.

Ptsetan izotz gorri epela,

etxeko irribarre ubela

daroe illotzik lepora.

Gure ate zaarren negarra

Igo da —erio deadarra—

aize ikaratian gora.

Erri maitea, erri mindua,

munduko ametsen eredua,

gaur bildurra zure egia.

Gure begi oroen itzala

ta biotz zoroen poz utsala

biur yaku zure argia.

Mendi goian ikarak orroe

pistolak zulotu baitaroe

goiznabarraren zitoria.

Kalean aizeek, min etsian,

alperrik ekingo igesian.

Jarraika berunen goria.

Ene erri, txori abi bezela

izandako bulararte epela g

aur tristura baten zatia

Arris-arri, burdiñez landua

—betikotasungura mutua—

gaur itxaro torre jausia.

Bide baster oro argiz utsik

aspaldi ezbaita urre autsik

sortu gure zeru morean.

Zauri gorriak ditu aizeak.

Goiz, eguerdi eta illuntzeak,

danak dagi negar gurean

Gaur askatasunaren izena,

munduan danik itz gozoena

zer da? uts usainik bakoa

Bere laztura loan etzanda

gauagaz bakarrik gelditu da

Izuen ostikopekoa.

Ez dau goiznabarra ikusterik

gorri baten biribilunetik

izarrak alde deutsolako.

Odoluztuz alaruka doa,

min larriz, betondoko tiroa

biribillegi sartu yako.