Joalea

Undatz

Joale, joaleiño,

erriko beilaria,

laiñoan galdurik

soiñuen miraria.

Biotz-gogoan zaukat

olerkari neuria,

ekarstazu asperen bat

maitasunez eria.

Nire oroitz kutunenak

egan dagi zugana,

noizbait idoroteko

maite-maite nuana.

Ene amesen seaska

izan zindudazana,

jo niretzat barriro

zure brontzezko arrana.

Ekarstazu ostera be

amaren mintzo argia,

zerura nindaroan

bere eresi garbia.

Urrez bete egidazu

urteen uts andia,

eta zidarrez ase

zorion-egarria.

Zure abotsak dakarstaz

laguntxuen didarrak;

ai ene, non dagozan

galdu ziran izarrak...!

Garden dakastaz orain

sute alaiaren garrak;

geldi zaiteze enekin

atzoko irri-negarrak...!

Biotz-barruan zaukat

amesen kantaria,

jo egizu gaur niretzat

zure leiar-aria.

Apa-laztandu naizu

joaletxu neuria,

idoro daidan noizbait

nire oroitzen bitxia.

Esaidazu, joale,

larran ete kantari

kilker ijito areik

oi bezela ari ta ari.

Olan balitz, artuizu

nire biotz-eskari,

jo dagien niretzat

euren zidar-mirari.

Esaidazu, enetxua,

ume musu-gorriak

jolas ete dagien

arin ete biziak.

Ekarstazuz barriro

arein didar zoliak,

bare dakidazan g

aur bakartasun-zauriak.

Esan, dorre-txoria,

neskato begi-otzanak

oindiño ete dabezan

betseiñetan laztanak.

Il lakoak ziran,

palmondo baltzaranak,

lili garbi politak

gaur niretzat joanak.

Esan egistazu, arren,

joale abeslaria,

zutik ete dagoan

itzi neban abia.

Eresiz esaiozu

astiro ta garbia,

biotzean dodala

maitasunez josia.

Lastanduizuz maitero

nire guraso-obiak,

an bakean baidagoz

aspaldltik suntsiak.

Zure ots eztitsuekin

nire otoitz isiltiak,

bil gaitezan zeruan

betirako biziak.

Joale, joaleiño,

dorrean begirari,

aizearen altzoan

eresien sorkari.

Laztan naizu polliki

nire aingeru abeslari,

bear zaitut, ai ene,

nire atzoko oroigarri...!