—Hitz neurtuak—

Poetika

Felipe Juaristi

Emakumeak igaroko dira, emakume azkarrak

eta ahaztuko duzu gorputza duzula

Ez zegon infernurik.

Zerua bidaiatzen dun bide gorritik zehar,

buru estalgabea ilargiaren argi leunari eskeiniz.

Bazegon haren oihartzuna hire ezpainen urmahelean,

hondo hareaztatua barnatzen, astintzen.

Zeruak ere bilatzen din aterpea, gordetzeko.

Hire ahoa dun arratsaldeko sua baretzen duena.

Hire ahoan sartzea errito bat,

itsasoarekin anaitzen den izurdiarena,

ur-besarkadaz desagertzen uhartearena,

tunelaren birjintasuna xahutzen trenarena,

ehiza beroa jasotzen duen ehiztariarena,

lurrak estaltzen hildakoarena.

Hire ahoa, Abrahamen altzo goria.

Hire ezpainen karelean lagatzen ditinat

hodei hondarratuen errosarioa, uso hilen sortak.

Hire ahoan urretxindor berantiarrak desegiten ditun.

Barraskilo mantsoa, hire ahotik ene galburua,

zeharkatzen naun pazienteki zirkularrean,

hire mingain tolesgabeaz espiralean,

behetik gorainoko horzkada xume, xumeetan

eta ni isuri, ibaiatzen naun, altxatzen

eta izara artean bilatzen dinat hire ipurdi, ipurditxoa,

ene maitea,

hire ipurdi betierekoaren polo izoztua.

Irekitzen dinat etxea: hire usaina nonahi

edo bestela isiltasunak senditzen bazekin

edo bestela isiltasunak su-zaporea din.

Hire galtzerdi, makula gabea,

lurrean lekuturik, alfonbra gainean,

zisne zuria dun aintzira geldian.

Hemen natiagon, bazekinat, hitaz zikindurik,

iritsi hintzen maitale eta ezkutatzen hatzaidan.

Ixten dinat atea, neoia,

Ixten dinat dagoeneko mundu itxia.

Ez hitzik, ez aitzakirik, ez argudiorik;

diosalik gabe biluzten ari naizela jakingo dun,

irekitzen dudala sudur-ziloa eta bilatzen haudanala,

hire kalizaren zuri-beltzean edateko egarriz.