—Hitz neurtuak—

Bi poema

Andolin Eguzkitza

Desira

V. de la Vega gogoratuz

Espainiako eremuetan egon eta gero,

ordoki horietatik beherantz

atzera nator abiadan,

lautada latz horietako gorputz sendoek

—bipil eta beltzaran—

bular, hankak eta erraiak

jarri ondoren sugoritan.

Gaztelarentzako bidean

ezin jakin zer igurika,

gainera heldu eta

elurra beroa.

Orain, berriz, hotzik nator beherantz

tren honen barruan,

bestelakorik ezean izanagatik ere

luma hartu dudala eskuartean:

Ilunabarra heldu orduko

itzartzen ohi baitira ibaietako arrainak,

zeruetako ostarteek ez dute ordea

lahar bat baizik desira,

lahar bat gordina,

mardul eta karana,

azala igurtzi eta

irritsa ugazaba;

ugazaba hagitz eder,

on eta ankerra,

nitaz jabe dadin,

nik dut emanen eskua,

gurputz bat eztia

eduki gura baitut ziratsa,

munduaz ahantzi eta

ederraz mozkortu ja.

Jende zuhurren artean afaldu naiz bart

                                        Dana emon behar jako

                                        maite dan askatasunari.

                                                            (Lauaxeta)

Jende zuhurrez inguratua afaldu naiz bart.

Eta saiatzeagatik ere

ezin izan dut ezta garaurik ere maitatu,

hain baitziren zuhur,

hain baitziren artatsu eta ordenako,

diruaz, jendeen esamesaz

eta oi Jainkoa,

indarkeriaz eta besterenganako errespetuaz.

Horregatik, Jauna,

beldurrez eta guztiz ere

Ebanjelioko fariseua bezala senditu naiz,

ez bainaiz, oi Jainko ahalguztiduna, haiek bezala,

azalez eder,

bihotzez zahar,

amodioz

zikoitz, seguru eta boteretsu.

Euskalduna bainaiz,

Euskal Herriko lur sagaratuaren seme errumesa,

mundu honetan ezin lapur diezadaketen dohain

bakarra.