—Hitz neurtuak—

Bost poema

Sebastian Garcia Trujillo

              I

Hirekin bakarrik

ausartzen naun

s  a  r  t  z  e  n

biotzean hutsik

uste nituen

zoko ilunetan

Hirekin bakarrik

              II

Pausatu zaizkidan

                             hire bekokian iguzkia

                             hire magalean itsasoa

eta urdin-hutsean geldituko zerupean

n  e  r  e     z  a  b  a  l  e  r  a     o  s  o  a  z

birediren dizkinat

hire gorputzaren maskorrak

argirik gabeko arpeak

hondirik bagariko uhinak

              III

Maite haut

higandiko hutsunerik

hatzamarka irazten

ordu hondar ateak

              IV

                                "Esas cosas

                                sin nombrarte te nombran".

                                                 (J. L. BORGES).

Itsas leunak, zeinek betiro marrazten

marinel berriei estraineko xiorrak;

uso nabarrek, esku goporrean berotsu,

baitaruntz urrumatzen dinate, hiltzeko izuaz,

eguzkia ager balekie eztarrian sagarlorerik ez dutenetan;

soiñua ur bihurtarazten duen maniurak;

naukanan laberintoan

hire sandalietarik nunnahi eroritako brioletak;

elurretan jeroglifikoez elkar xerkatzen

maxela edo eskua diren urratsek;

betidanik hutsik geratzen zaizkidan

gainezkaturiko zineetan alboko aulkiek;

hutsune higandikoek, mundua bukatzen

direneko puntu beltzak.

              V

Nola gidatu esaidan,

ikuitzen ninduen ahots hintzen hutsune sarkoiorrek,

orriultzen ari zaidan ene gorputz hau,

ahurrik gabeko gau askotako larrua dakarren

zakur largatua,

begiak soilik bizi,

zeinen malko anputu doratuetan isladatzen haizen,

enoratzen ari hatzaidan izar hotza.