La Puttana contadina

(emegaldu baserritarra)

Cesare Pavese

euskaratzailea:

Mikel Etxebeste

Aurreko murailak itzalarazten du patioa

batzuetan du eguzki umearen errefleju bat

ikuilua gogoratzen duena. Eta logela nahasia,

eta goizean huts arazia gorputza esnatzen denean,

lehenbiziko perfume ez ikasiaren usaina usaintzen da.

Gorputza ere, maindirean korapilatua, bera da

lehenbiziko urteena, biluztean bihotza jauzitzen zen.

Hor esnatzen da erreklamu aurreratuan hutsik,

egunsentiarena, eta itzal lodituan gogoratzen da

beste esnatze baten ahazteaz: ikuilua,

haurtzarokoa, eta eguzkiaren geldiera lodia

ate dolutuezen gaineetan oso beroa. Perfume batek

busti arazten zuen izerdi ohitua xamurki,

biloena, eta abereak usaintzen ziren. Gorputza

gozatzen ari zen igeslari eguzkiaren fereka

insinuantea eta lasaia, ikutze bat izanen balitzateke antza.

Ohatzearen abandonoak lelotzen ditu menbroak,

izanak gazteak eta mardulak, halaz ere oraindik umeak.

Neskatxa ez ikasiak usaintzen zuen odorea,

tabaccoarena, eta lastoarena, eta hotzikaratzen zen fedeka

igeslariarekin, gizonarena: jostatzea laket zitzaion.

Une batzuetan gizonarekin jostatzen zen zerraldo,

lasto artean, baina gizonak ez zituen usaintzen biloak,

menbru bilduak lastoan bilatzen zizkion

garaitzen zituen, kolpatuz hauek bere aita izanen balitz bezala

Herrien gainean lore zanpatuak ziren perfumea.

Une askotan itzuli da berresnatze geldian

lore urruneko zapore desegin hura,

eta ikuilokoa, eta eguzkiarena. Baina gizonik ez dago dakienik

oroitza mingots horren laztan mehea.

Ez dago gizonik gorputz zerraldoa asmatu dezakeena besterik

igarotako haurtzaro horren antsia ez ikasian.