Teresita Irastortza

Hamar minutuz;

hamar minutu bakarrik genituen itsuen hitz

izoztuak,

entzun eta ahanzteko,

oihu

kriseltsuak,

stereo baten pasadoreetan

eztierazteko.

Hamar minututan

itsuminez geure begien bihotz azokaratuak

azukaratzeko:

hamar minutu

metafora ezgizontsuaren kutsuaz erreparatzeko;

erloju errepe guztietatik darigun euriaz

geure ahoak bete eta hertsi baino lehen.

Hamar minutu,

hamar makulu bezalako hamar minutu

eta makuluz minutuak makurtzean,

lehengo zilborrak

betirarte

hilgaitz.

Utz ezazkidazu

zure

besoak,

zintzilika ditzadan,

lehor daitezen,

lor erazten gaituzten

malko lerdenak.

Adizu, faborez,

utz ezaizkidazu, arren

zure irriak

nire izar ernaituak kulunka daitezen

destatzen dugun airean.

Adizu,

faborez,

eh, zu, faborez. mesedez,

otoi lagun,

utz ezaizkidazu zure begi hertsiak

bederen,

berriki ikus dezadan,

betazal nekatuok tapatzen didaten

munduaren arnas hutsa.