Tere Irastortza

Onttopean diraute

gorraizeak

jorratu zituen

isiltasun dorpearen

zotinak,

baina

amorruz

hitzak morroitzen ditudan arren,

eskuak

marruz itoak ditudan arren,

hitz bakoitza

trabaturik

datorkidan arren,

ez duzu igerriko

hitz-motelaren arrazoirik

nere begietan,

ez,

ez duzu zuk

gaur gauean

orri hauen azalak

behinere baino zakarkiago

giltzapeko itzalek

iltzatu dizkidatela igerriko.

Ispilu zoruetan dirauten

ametsak,

zotinak,

ispilu zulitan kausitu ditugun

amets deuseztatuaz,

hein batean,

begiak hertsi-irekitze unean,

heinean

udaberrian

lore petaloetan lehortzen

utzi ditugun

egun-sentioroko malkoz,

odeia sortuko da,

trumoiak gortuko

erauntsiak botiletan sartuko,

gartsu

hein batean

komuneko azuleju azul batetan

giltzapetuko,

bonba kateari

tira,

tristurari

eman bira,

eta hein hortan

—ezer egin ez duenaren antzumen!—

eguneroko panazko galtzen atzean,

eguneroko irria

galtzen

utziko dut,

utziko

ispilu zulotan,

onttopean,

nere zainetan.