Violet Font

                 INOIZ BUKATZEN JAKIN EZ DUDAN

                 RIMBAUD PROSTITUTA BATETAZ MAITEMINDU ETA

                 VERLAINEK BELGIKAN BI TIRO BOTA ZIZKIOENEKO

                 IXTORIA ZENTZUGABEAREN HASIERA

bus urdin kakati batetan galdu ziren gehien gustatzen zitzaizkidan ene bi poemei eta aspaldian irakurri dudan poetarik onenetarikoa den jérôme musseteko-ri, violet fontek ahalketi

(Kafetetxeko pianu zaharrak

  «Delphi I» jotzen du. Be-

  saulki gorriak daude eta

  pendulu apaldun zurezko

  paret erlojua txoko gainean,

  absenta botila, haur baten

  burmuina baino gorrago den

  ito pentsakorraren alboan.

  Hiru mutil eta neska bat

  sartu eta beste mahai ba-

  ten inguruan esertzen dira.

  Behinola begiak itsutu eta

  ahoa aldarri bilakatu zi-

  tzaion pentsakorraren lagu-

  nak behatzen die. Geldiro

  begirada aldatzen du, bai-

  na berriz bihurtzen.

  «Delphi I» entzuten da.

  Beltzez jantziriko neskati-

  larengan finkatu zituen be-

  re itsutuak. Eskubiko esku-

  larru beltz ximeldua ken-

  tzean, hatz luze ta aurpe-

  gia bezain zuri eta biluzi-

  ek liluratu zuten. Te kika-

  ra ahoratzen ari zela, Ver-

  lainek Rimbauden zakilari

  heldu zion, hasperen mutu-

  an...

  «Delphi I» amaitzen da.)

                             ilunbetan,

                        commedia dell'arteko

                                bi mozorro itxuragabe

                         kafetegiko eszenatokian

                      xuxurlaka ari direnean,

                                          marmolezko mahai izoztu gainean

                           absenta baso bat

                                   dardaratzen da.

           besaulki karmesian sor,

                            hotzez hordi,

                                   beren hatz zuri eta sugetiez

                        izutzea lortzen nauten

   mamu azantzuengandik biola erdiloa hilduten entzuten dut...

                arlekin jeinutsuak

                                apalki gurtu eta eskua musukatuz

                       «untzi gorri bakartiak,

                                   agian zastakatuak,

               lainotan ezabaturik

                                 eta gotikin zilarreztatuan jitoan,

                         hire begi itsutuak zabaltzen dituk,

                       hotzez hordi,

            Ilargi jainkosaren presentzian

                            (beltzez, esku zuri hilduak).»

      esatean,

             mututzen dira,

                                     eta

                                                                          berehala,

biolak berriz ekiten duenean, jauzika eta barre algara artean,

                                       karriak zorrotzetan,

                      aienatzen dira.

                              -isiltasunean, pianua-

(Rimbaudek

  -loratan lo-

  ozenki errezitatzen du

  kaluzko pianulariarekin):

  latzia beltzean

  enbatak

  -gasnia uher-

  kafetetxeko pianu goibelaren ketara

  gidatu zuenean,

  tekadi leunetara

  «ilargi paninatsu»

  gurguratu zion

  Verlainek.

  (Hezurtsuetan

  -paret erlojua metronomo mututzat-

  errusiar kantuk

  egiten du soinu).

  Eta absentatan itorik

  jainkosaren ahoko ijitoametsetan

  eldarniatzen nintzen,

  ero.

  (Izkina ezkutuan

  atzoko neska dago,

  isilik

  -elurretan jaka-).