Erlojuzko bihotza

Omar Nabarro

Betaurreko ilunak emeki kendu eta zuzenki begiratu zenion txoferrari. Autobusak zuhaitzaren kontra jo eta falta genuen bide zatia oinez egin behar izan genuen. Txofer gizajoa itsutu egin zenuen zure begi metalikoei darion distira hotzaz. Beste bidaiariak ia ia hil egin gintuen. «Arren, ipin itzazu berriro betaurrekook» erregutu nizun. Geroxeago, gose zinela esan zenidan. Erreka alboan jezarrita zeu, jateko zeozeren bila abiatu nintzen. Itzuli nintzenerako gorria zen errekako uren kolorea. Labainak baino zorrotzagoak diren zure oinak sartu zenizkien urei zain gardenetaraino, odol estraino bezain gorria isuriaraziz. Urgainean ageri ziren arrain hil berriak jateko prest agertu zinen.

        Zelan ez ote nintzen lehenago konturatu? Zeuk ikututako guztia urre bihurtzen zen, neure soina ezik, zureganako sukarra antidotoa bait zen niretzat. Jaten ahora eman behar izan nizun guztia, ume bati bezala. Nor ote zinen, Circe? Emakumezko Midas berria? Ezpainetan, zeurera deitzen ninduen aztikeriazko irribarrea.

        Bertan, hariztiaren ertzeko belartzan eskeini zenizkidan titiburuak. Iusturiak urratu zuen zerua, alkondarapetik askatuak izan zirenean. Trumoi hotsak belarriak gortu zizkidan. Ardo ezezagunen batek mozkortzen ninduela uste izan nuen. «Basaranak dira» esan zenidan, «eta zure txistua anisa, erromes egarbera hori». Egia da, ez dut sekula ere halako edaberik dastatu. Harrez gero mihingaina haginkatuta ere ez dut minik hartzen ahoan. Ez, nire ahoa ardo harexena da betirako.

        Itxi egin nituen begiak biluzten zinelarik, neu ere itsututa ez geratzeko. Ez da eguzki hain zuririk, zeure larrua ezik. Apurka apurka ireki nituen begiak, zure eskuek nola eusten zioten nire ansia txikiari sentitzen nuelarik. Momentu hartan, gantzu lehungarria hasi zen gora eta behera laztantzen nire anaiatxoa, gero eta gogorragoa, gero eta handiagoa berau. Ba ote da «rigor mortis» delakorik hain bero izanda difuntua?. Ez, ez nengoen hilda. Esne ilunezko latsa hasi zitzaidan zure haragipetaraino. Ilea usaindu nizun orduan. Goroldioa zen. Galtzarbetara eraman nituen ezpainak. Eztia zenuen, jarioan.

        Bihotza lehertzear nuen, taupadek apurtu egin behar zidaten bularraldea. Eskuak titiburuetan pausatutakoan konturatu nintzen zure bihotzak erritmo egonkorra zuela, etengabea bezain errepikakorra. Ezinezkoa zen. Eta zure begi hotzak. Betaurrekoak jarri zenituelako berriro, bestela hil egingo nintzen. Eta zure biluztasun miragarria. Bera ikutu ondoren ez dakit zergatik ez ote nagoen betirako legenak jota, eskuak sutan sartuta ere ez bait zaizkit erreko.

        Nor ote zinen. Galderak zorarazi egin ninduen. Errekatik hartutako arrain baten hezurraz ireki nizun titien arteko harana. Ez zeneukan bihotzik. Han, leku bero hartan, «tik-tak, tik-tak» baino besterik egiten ez zuen erlojua zeneukan. Eskuak sartu, bertatik atera eta errekara bota nuen aparailu hura. Aidean zihoalarik, txoria irten eta «kuku, kuku» kantatu zuen.

        «Kuku, kuku...» egiten entzuten dut orain orduro, erlojutik irten zen txori madarikatua. Eta preso naukaten gela honetako hormek ezin dute kukua isilarazi.