Hiru poema

Joakin Balentzia

I.— Bere pasioen biktima izan zen
(Neure erotasunari)

Bere pasioen biktima izan zen

errealitatearen zentzua galduz,

predikari zantarrak erran zuenez.

Baina zer egin zuen benetan?

Bere ametsetan ito egin zen

zaldi zoroki abiatu baten antzera.

Zintzo eta serio.

Biziaren bide luzeak ibili zituen

bere burua iraungi arte.

Zintzo eta serio.

Munstro eskuzabalegiak sortu zituen

gehiengoak onartu ahal izateko.

Zintzo eta serio.

Lurralde debekatuetan giza harrotasunaren

arrazoi ezkutuak bilatu zituen.

Zintzo eta serio.

Bihotza lehertu zitzaion nonbait

izarrak jasotzeko zorian zegoelarik.

Zintzo eta serio.

Nire laguna zen eta kito.

Zintzo eta serio.

II.— Aborto izan ez zeneko bati

Itsusia zara, mutiko,

eta ez dakizu,

baina eskubide oro duzu

horrelako era goibelez

behatzeko;

ausentzietako hainbeste urte

deskribatzeko hitzak

ez ditut aurkitzen.

Ez duzu ama ezagutzen,

eta hori ona da.

Ez duzu aIta ezagutzen,

eta hori ere ona da.

Ezagutuko bazenituzke

biziari gorroto izanen zenioke.

Egundoko kaikuak dira biak

zu jaiotzen uzteagatik,

zure geroa jakinez gero.

Eskubide oro duzu, mutiko,

horrelako era goibelez

behatzeko.

III.— Hilargia mintzatzen denean

Hilargia mintzatzen den aldiro

ia inork ez dio sinesten

gezurtien sasoia gaua omen delako.

Baina hilargiak zernahiz irri eginez,

zurbil eta sotil,

bere ordua lasai itxoiten du.

Orain zeruari begira nago,

lo egin gabe, erne,

errebelazio haundiaren zain;

hilbetea mintzatuko da

eta leial gutxik sinestuko diogu.

Gaur gauean bere gezur bitxiak jaso

eta, beren sorburu likits eta ilunez

hitzik ere egin gabe,

egiak bezala aurkeztuko ditugu gero.

Hori da gure sekretua, oi maitale,

inori ez diogu kondatuko

nondik ateratzen ditugun egia hutsak.