abenduak 24

Sebastianek granadaz adornatu du lubakira erori zen pinu txiki eta ihartu bat. Kantatzea galerazi digute, etsaia haserrarazi dezakegula eta. Eta soldaduak ezagutzen du ixilik egotearen meritua. Erretzea debekatu digute zigarroen keak etsaiari erraztasunak ematen omen dizkiolako. Eta jada soilik zazpi eratan baino ezin imajina dezaket soldadu bat: gauez, egunez, ihesi, negarrez, bizirik, hilda, hegaberei begira.

        Zigarroak debekatu dizkigutelarik, poesia baino ez zait geratzen eta zure argazki bat, aspaldi idatzitako lerro batzu dituelarik atzealdean:

ARRASTIRIAREN aulkiak espaloien urkabeetan agertu dira

zain zeuden zorion putzuak itotzera

minutuen anfora zaharkituan.

Zerua larriki zauritu du uztailak txolarrezko tiroz

esperoaz, malenkoniaz

odol oskorritan kutsatuz

itsasoa bahituriko hodeiertz bioletaren mihisean.

Haretan ez da ihardun piano musikarik

itsasgoraren tekla apartsuetan,

...isiltasuna eskale baforezko zamaz

urrezko begiradetan.

Leihorik ez bezpera ezabatuen hiltzaileentzat

olatuzko kadentzien inbentarioan.

ASFALTOZKO begiradetan oihertuak

usoen suizidio itxurazki goibela

dastatu dinate dezibelio izkutuen leihoek

semaforo nekropoliaren hormetan

kondenaturiko ketan ero,

hiriaren karminezko biriketan.

Berandu zetorren igandea

ikatzezko autobidearen urrunetik

galdua din autobusa nonbait...

zigarrokinen asperdura kadukatuaren horizontean.

Egunsenti birrindua eta

pasioaren hegapeko oroitarriak

gosaldu dizkin bakardadeak

dekadentziak suntsituriko katilu hiletan.