Poemak

Eneritz

Nire itsaso mugikorrean

sartzen zarenean,

belontzia bihurtuta

uhinak musika bilakatuz,

pentagrama zirriborratu

    higun

    heze

    ferekakor batean

itsas-neskeen oihartzunek

sare erakargarri bat josten duten bitartean,

urak laztantzen zaitu

mila hurbuil gardenaz

apaindurik.

Udazkenean

pagoa

ostoz osto

emeki

biluzten den bezala,

ludiaren xamurtasun sutsua barreiatuz,

honelaxe nik

gure kabirako bidean,

erdinahian,

nahigabe,

desio lizunak ohe azpian izkutaturik,

muxuak

galtzen ditut

ilunabarrero.

Gaur

biluztuko naiz

hitzez

aitzakiz

gerokoaz.

Gaur maitasun-soineko urdinaz

jantziko naiz

zuretzat,

nire hortz tarteko

apar txuriaz

estaliko zaitut

maitekiro.

Malkoek

begiak edertzen dituztela

diotenean,

zuk

zergatik dituzun hain politak

konturatzen naiz

eta orduan,

bihotza

kristalezkoa zenezala

nahiko nuke.

Behatzetik leporaino

zeharkatzen nauten hotzikara hauek

buruko sukarrarekin

burrukan dabiltza.

Eztarri inguruan

malenkonia labantzen da,

irentsita,

nire errai minduetarantz.

Bizitzaren hazia,

sortzear,

hilkortasunaren basamortu goibelean

usteltzen da

dardaraka,

etsipenez.

Bizirik nengoelakoan

zoriontasunaren bila ahalegintzen nintzen

kemenaz.

Dena

gezurra bilakatzen duen mundu honek

kendu dit bihotza

eta ez dut sentitzen,

begiak

eta ez dut ikusten,

eskuak

eta ez dut ikutze.

Iadanik nahastuta

hila ote naizen

zalantzan nago.