Poesiaz

Francisco Nogales

                  I

POESIA. Hil zorian urre eta zilarrez jantzia,

bizidun hilen artean

txirikordaz estali haute.

Orain hire ospeaz zulatu dunan

hobian hatzanean,

inoizka biharraz aritzearren

itzarriagatik ere,

hire ixiltasunezko bertsoez

esperantza ukatzen dihardun.

                  II

EGIA-OIHUAK urra beza

hire azal fin nakarea,

eta erakus ditzaan harro

hire zaurien mintzarrak

NAHI DUT. Hire dontzeila burgestu arropak

urra ditzaan,

garbi eta biluzi irten hadin,

eta ausart aurpegia ager dezaan.

Hire gorputz sutsua

altzairu urtu sendoa bedi

ezen ene mailukazko bertsoez

hi kolpatzeko asmoa bait dinat.

                  III

Gizaki bizidunen negarrean

presente izan hadila,

imentzioetan esku har dezaan

jendeen partaide izanik.

Gure kaleak zarpa ditzaan,

gure AIREan bizi hadila,

EGUZKIAz ezkon hadila,

eta HILARGIa dadila hire amorante.

                  IV

Belarraren ihintz hadila,

uhainen gurgura,

mendietan oihartzun,

NAHI DUT. Maitatzen den emakumearen begietan

izan hadila.