Komuneko paretan izkiriaturik aurkitu dudan ene poema

Shaktale

Turistez beteriko Italiako —maitasun galduen herria

                          desamoratuen aberria—

plazarik famatuenean —usoz inguratuta,

                       baina amets hegalaririk gabe—

botaka egin nuen —edo behazuna izan izan al zen?—

Ez dakit nire memoria jada aneuronizatuaz fidatu.

Baina ez zen izan nihilismo hutsezko kexu esistentzial gordinarengatik

      ezta bihotzaren iraulketa saminarengatik ere,

      ginebrazko ordu batzuren erruz baino.

—amodio ezinen beste gau baten horditze mingotsa—.

Bihotz zartatudun poeten antzera,

bizimoduak emandako kolpe sogorrak ahazteko edaten dut;

zoriontasun faltsuaren lorategian

lehen larrosa arantzgabearen hazera

itxaroten dudan bitartean

      —ez dago larrosarik arantzarik gabe

      ez dago maitasunik gorrotorik gabe—

nire ahaleginaren antzutasunaz ohartzeko indarge.

Bai, neuk ere bihotza zartaturik daukat,

baina ez lortu gabeko nerabezaroko

amodioengatik soilik;

poesia —sentimentuen adierazpen askea

        liburukote aspergarrien esanetan—

zikintzen duten megaliteratoengatik baino.

Azken korronte/joeraren aurrean makurtzen direnak,

hitzaren saltzaile doilorrak,

berunezko bihoztun putre ustelak.

Pariseko «pret-a-porter» MODA jarraitzen duten

emakume dirudunen antzean,

merkatuko legeak itsu-itsuan

jarraitzen dituztenak.

Euren luma gehien eskeintzen duenari

saltzen dioten lukurrero zikinak.

Artistaz mozorrotutako diruaren esklabuak,

jarrai ezazue metaliteraturaz eta metanegozioez

—metadiruaz eta metaengainoaz—

idazten.

Gu,

barrua

erretzen diguten azkonak

kentzen saiatuko gara.

        —zuen liburu pozoinduak ez irakurtzen—