Gaueko eraikidurak

Xabi

Itzalak

Mendiak bateratzen diren lekuan

kumulo oriak.

Zeru grisa desegitera doa,

handik hazi zitzaidan inspirazioa.

Behean,

maldan beherantz

haizezirimolek

udazkeneko azken hosto ori ustelak zorabiatu zituzten.

Zuhaitz gorriek tente diraute,

beraien hostorik txikienak,

burtzoragarriak,

larruaren gardentasuna.

Menditxoak bateratzen diren lekuan

errautsa besterik ez.

Urrutik, jenazko ile motz bat,

gertutik, heriotza, benetako errealitatea.

Euriak dakarren esperantza fina, xirimiri, kalabobos, salbagaitza.

Menditxo txikiak bateratzen diren lekuan

aztarna iheskorren hutsunea

luzatzen da.

Mendiei eskala        txikitu eta

txikiegiak nere ustez.

Huntza, erreta.

Berdearen truke, grisa.

Beltza politegia ote...?

Euria, heriotzaren ttanttak.

Heriotza gardena, gardenegia

Gaua

Odola barruan beroegi,

betazalak kontrolik gabe,

buruko odolaren taupadak,

inoiz baino nabariagoak.

Begiak noraezean,

bihotzeko taupadak goraka,

taupada desberdinak.

Jende aspergarriak begiratzen dit.

Lurra, zapaltzen omen dudana,

mugikorra.

Gogoa, emankorra, bizi bizia.

Begiak gehiegi ixten ditut,

gero azkarregi irekitzeko.

Arnasa eskasa.

Aidea, kea, ez gehiago.

Jende guztiak begiratzen dit.

Inori begiratu gabe dena ikusten da.

Sinestezina, egia.

Jende beltza, itzal beltzak.

Lekua, beltza ta oria ta bihotzekoa.

Gaua da kanpoan,

jendea eta behelainoa ugari.

Alkola, alkola, alkola...

Erretzeak gaizki egiten dit, baina

kearen beharra daukat.

Kanpokoarena ere.

Nori?... akatu!!

Eguneroko bizitza

nori axola

gaua badugu?

Iluntasunean ixurtzerik

badugu,

nori axola hotza eta beldurra?

Gau beltza ikustera

abiatzen bagara,

eseririk ez dago.

Ilargibetea badago,

nori axola portaera?

Zorotasuna laztantzeko

aukerarik badago,

nori axola legea?

Dena da ostopo

eta ostopoak

erditik kentzen dira!!

Hiria

Atea ireki eta itxi egiten zen.

Jendeak gezurrak botatzen zituen solasaldietan.

Irrifarre guztiak, farsa hutsak.

Ezpain arrosa eta moreak ireki eta buztirik txikitzen ziren: Sedukzioa.

Ile beltz, ori, gorrituak, esku fin eta zuriz moldatzen zituzten

neska misteriotsuek.

Alaitatun sustantzia zenbat eta garestiago

gero eta erakargarriago.

Ile pintatuen mutilek eta neska misteriotsuek izugarrikeriak asmatzen.

Ni, eseri.

Lekua eta gorputzak musikaz zipristuta ziren.

Lurrean azkarregi mugitzen ziren anka-orkatila-zapatak

pasatzen uzten.

Sekretodun jende lizunaren artean zure egotearen aurresentia.

Atean.

Atea, ateak bi dira: kalera ematen duena: beltza

Atea                     : ateko inguruak ezik kristal gardenezkoa.

Larruz jantzirik? ile beltza pintatua

masailak,

hezurretan larru fin finak.

Ate beltza itxi zenuen,

delikazioz, poliki, presarik gabe.

Begiak lurrera zuzendu eta

pizkanaka, pizkanaka,

ahoa kikilduz,

burua altxatu.

Zure begien errainu beltzak,

zorrotzak, joriak,

jende artean ikusezinak,

txarolezkoak.

Buruan zure egotea begi bizi horiengandik sartu

eta desioa.

Gorputzak gogo eta pisutasun hori piztu eta zugana.

Zu

eta

nire

artean

kristalezko atea.

Kristal jelazkoa ireki, begiak itxi.

Zu bezarkatzerakoan,

zu, osorik,

inguratu nahian,

nire irudi porrotu eta gauezkoa

ate beltzaren kontra, mindua.

Ez zara amets bat sikiera.

Beltza, hotza, gogorra, erakargarria: Herioa

Lurrean datza, eskuzabalak, odolbideetan likidoa ibaitxoka: Ni.