Hor nago, bestaldean, hor zaude,

eta hemen, bakarrik, herbesteratua,

errefuxiatuz eta eskalez

betetako herrialde honetan

erdi bizi naiz.

Egun eguzkitsuetan

ia ukitu arte

hurbildu naiz zuregana

baina mugak

begien aurrean,

alde egiten dit

beti.

Espejismo bat bezala

ezabatzen da,

desagertzen zara.

Gau luze honetan

galdurik, noraezean,

izugarrizko piztiak topatu ditut,

ustekabean,

gauaren ezinbesteko laguntzaileak.

Nire bihotzaren islada beldurgarriak

ezagutu ditut

eta denberak eta espazioak nahasiz

ihesi ibili naiz,

zoratuta,

goizeko argiaren bila.

"Ez bildurrik izan,

ez naiz zure etsaia.

Gelditu, lasaitu,

begira nazazu, ulertu,

lore bat bezain ederra naiz,

enamora zaitez nitaz,

ez dizut hutsegingo"

esan zidan heriotzak,

eta ikaraturik begiratu nionean

bere edertasunak liluratu egin ninduen une batez;

Baina barneko ahots zahar batek

oihu egin zuen izuturik

eta alde egitera behartu ninduen.

Ihesean, nere haur begi harrituek

atzera begiratu zuten

eta heriotzan barre egiten zidala

ikusi nuen.