«Gizon bat il dabe»

Evtuchenko

euskaratzailea: Igotz

Gogoan dot sakon urriña,

zubi zargaldu ta ustela,

eta emakume bat egan

bere beor gaiñean.

Autsezko odei illunean,

kolorga ta ederrik bage,

«Gizon bat il dabe!»,

garrasi egin eban.

Ezingo dot aztu, ez,

bizi nazan artean

igitaiak bedarrera jaurti

ta aren atzetik zelan joan zirean.

Illa, zurbil eta nabarmen,

bizkargune baten ostean

lurreratua zetzan,

zauri agergaitz batekin

azkenengo saietsean.

Errugabe gaixoa,

                   diruagaitik

itxi eben illik...

Gogoan dot buztin baltza,

ba-dantzut kaskoen otsa.

Autsezko odei altzoan,

eta amesezkoan,

dakust emakume a.

«Gizon bat il dabe!»,

orro dagi abots betean

neure errai muiñean.

Gatx da lur gaiñean bizitea,

mingarri da oiu a entzutea.

Gizonaren eriotzara

ez nago oraindik egiña.

Giza-arimearen

uste gabeko eriotzan

aurkez egona naz sarritan.

Eta adiskide zarragan,

ots-iskanbillaren erdian,

izukor nabari izan yataz

illaren arpegikunak.

Ezin dautsot eutsi.

Agiñak estutu ta ixillik nago.

«Gizon bat il dabe!»,

garrasi egingo dot beti.