—Olerti / Amillaitz'en Olerkiak—

Katalin

Amillaitz

Nork eraman du Katalin,

bere begi ederrakin?...

Azken-bordara lagundu dio

auzoak negar batean:

olatu galdu batek bota zun

legorrera bart gabean:

itsas-ertzeko aitz-arte baten,

jaso dute gaur goizean.

Erriko mutil jator guziak

zerakarten bizkarrean:

mutil guziak bizkarrean,

da txandaka aldatuz bidean.

Nork eraman du Katalin

udaberriko lorakin?...

Auzoko biotz gazte guziak

maitez zituan irakin:

biotz guziak irakin,

baña bat besterik maita ezin:

bat besterikan maite ezin,

eta bera, Itxaspeko Martin.

Baña Martin'ek maitasun aren

berririk etzuan jakin:

ta itxasoz aruntz, amesen billa,

erritik zigun aldegin.

Nork eraman du Katalin,

jostatzera izarrekin...?

Itxas-kanpotik kaio talde bat

garraxika dator arin.

Ta ¡ai ene! urruti, ontzitxo baten,

galdu da Itxaspeko Martin.

Neskatxa bati bere biotza

lertu zaio min arekin;

ta itxas-aurrera sartu da

igari deadarka: Nun aiz, Martin?

Eta Martin'ek erantzun dio

urpetik: Ator nerekin!

Abots arretxek eraman digu

illen errira Katalin!