—Olerti—

Maite-gurpila

Aresti S. Gabriel

                                (Garcin: Eh bien, continuons. Huis-clos. J.P. Sartre.)

I

Itsasoa

Bosatu-lurra izinguretan dago:

Zuhaitz-enbor, abere hil buztin, upa:

Kresalak lurrari emanikako ma.

Maitasuna heldu ezin haratago.

Hara hiru maitaleak: itsasoa,

legorra, zerua; triangul iokaitza

Sinhets eztezakete paradisoa.

Hauen elkar-nahia egiaz garrantza.

Hibai-egoatxak bizitan haserre

direnean, heren elkartuagaitik

(gorenetan duenik arbuiaturik).

Itsasoak lur-nahia drauku bete,

negu-erdian, enbat-mendabaletan,

ilhargiaz ahantzi garen gauetan.

II

Zerua

Hodeien bihotzaren naiz ezagutu;

uhin artean igertan nintzen behin

neurrigabekiro ninzen desgorpuztu:

lurrintzeak eraman ninduen arin.

Udazken-arratsetan goibel denean,

iruditen zaiku zeruaren lotsa,

edo hainbat hodei astunen iauntztean

oldoztuten dugu dukeiela hotza.

Ainhitz izerdiz bete zako kopeta,

lurrin izpi batzuen erakartekotz:

holan asetzen du apur batño seta.

Itsasoa da hainbat arrenkuratu,

non zeruak galdu duela behingotz

zehatz ikustean, negar egiten du.

III

Legorra

Euri-tantoño baten erorten diren

ehun milatsu munduak nitan daude,

Ostrailikaren gibelean hedatzen

diren mundu zabalak bai nitan ere.

Legorrak, pausatzearen eremutar

honek, zeru sakonaren izpilua

izan nahi zorrotzetan dezake har

gogo-preminetan duen dostailua:

ziri-miri apal temati hau.

                                      Eza

baterik haren beretergoa?

Beti naiko-guretan iraun baleza!

Bere taigabeko egarri astuna

darraio: ugatzetan duen mengoa.

Arin baledi bere legortasuna!