—Olerti—

Ubel

Oyanburu

A. Valverde jaunari.

           I

Illunabarrez

sartaldea, urre;

mendipea, more...

Zoramena!

Urrunago, ta mendia zeruakiago;

urranago, ta ubela kutunago...

Au dut dana:

margo-lan eder bat datorkit burura.

Begiz-begi daukat

—irudimenean—

ubel ill-illean

zapi bizi ura:

mendiak, jantziak illunabarreko jantzi apañez

—egunaren erio-arnasez—:

Ubelez.

           II

Margolari,

olerkari,

biok so gauzkatzu ikuskai berari.

Bi biotz begira,

maitale, Izadira.

Gogaitgarri zait urrea,

odei-azpiaren azpi dotorea;

ai! bañan morea

—mendi urdin, odol gorri—

maitea!

Ubelak du noski,

odeiaren aunditasuna:

urre gorria.

Berea du ere

mendiaren urdin illuna

—leize-begia—.

Ubela izan ere

gure egia.

Siñest-argi, odei gorriz;

gure bizi, urdin berriz...

Morea,

egi gurea!

           III

Ubela

Kristo'ren Nekaldia;

Jainko biotz-aundi zuzentasuna:

odol gorria.

An ere —urdin illun-illuna—

biotz-makurkeria:

illundegia...

Ubela lurrikara-ondoren,

Kalbario'ko ezur-muñoa,

Andre Maria'ren soñekoa;

Kristo'ren il-berria...

           IV

Margolari, olerkari

biok so gauzkatzu ikuskai berari.

Zapia, papera,

luma ta pintzela:

bi biok begira, maitale, Izadira.

Margolariaren morea...

Ala nai nerea!

(— «Norena obea?

— Ai! Zorioneko

gizadi-legea!

«Nork berak berea»!)

Amur eman dit biotzak:

ase du irrikia.

Atsedena!

Ubela itzali da:

lo-zorro Izadia.

Ixilpena...

Gabon!