—Itz-Neurtuz—

Mendiko bidean

Olabeaga'tar I.

Uda-oporretan gera,

          uda goxoan,

urte-aroak ditun goiz

          epel giroan.

Eguzkia bildurti dakusgu,

          bai-etzezkoan,

urre lañok urratu edo ez

          zalantzakoan.

Mendi bidea txit gaitza,

          arriz betea;

erreka zearka bertan,

          loiez tartea.

Erriak bidetzat eman digu;

          alper ustea

Kalatarrentzat txit zorrotz zera

          mendi maltea!

Bide latz-neketsu utzi ta

          belardi zear,

gora ta goraka noa;

          lertegin bear,

Aldapa lerden-pikoa bai da!

          Biotza dut gar,

agoa legotzar, txistua loi,

          zangoak baldar.

Soiñ-miñ ta nekeat ditut

          indar iturri,

gogo-barruaren utsa

          dakust biziki;

gorputz lor-astun ariñagotuz

          dut laguntza arki.

Nortasuna zait agiri; ni naiz

          ondo egarri.

Atsegiñez zapaltzen dut

          belar biguiña,

ta izutu larrapota

          zelai sorgiña.

Urrutiko arkumeen bee

          beti berdiña.

nere belarrietara dator

          eres egiña.

Mendi-erpiña dut aurki

          ortxe aurrian.

Arri-koxkor bat sartu zait

          nere oskian.

Nabaituz noa ondo gogoa

          neke menpian...

Bildur ez al da?... auleri ote?...

          Biak agian.

Goruntz ekin bearko da,

          beti aurrera

Zerk eragin, nork narama

          goi-gallurrera?

Barruko iturri joritsu dut

          mendiko lera;

begiak argiz, bularrak aisez

          ase-nai era.

Bat-batez, arkaitz uts-utsa

          arri garbia;

punta zorrotz, zulo estuz

          dana josia.

Gain-bera malda, baso; zelaian

          borda gorria;

Belardietan arkume, ardi,

          moltso zuria.

Putsu dizdiratsu antzo

          dager erria;

ibar medarran zearka

          zillar aria;

kurutz zuri-beltzez ornitua

          obitegia.

Mendi-ixiltasunak eskeintzen dit

          bere pakia.