Ilargi churiaren keinu

Iratzeder

Ilargi-churiaren keinu zurpailean,

Haitz-beso hezurtsuen gau-zirimolean,

Nigar erreketako zakur urubia!...

Hoakit, bihotza, hoakit, othoitz hegalean:

Sar oroz-goragoko Argi zabalean;

Dirdiraraz gauez-gau han bildu argia.

Oi Argi zabalaren iguzki begia!

Hari pentsu, hari so barneko loria.

Barneko egarri min ezin iraungia

Min batek egiten daut, min batek eni min

Indar guziez nahi, nahi eta ezin.

Ezin Iguzkiari itzalik ez egin.

Ezin zeruko argiz betetzearekin

Ene izaite osoz pindar, chimicht egin

Bertzen bihotz barnea argiz argi dadin;

Ezin gaupe hautan utz, hilen naizelarik,

Gorphutz-hil ustel baten ikharaz bertzerik...

Min horrek egiten daut, min horrek eni min.

Jainkoa ikusi dut, Jainkoa lohian,

Bere odolak busti thu lohi gorrian

Eta soan bazuen argien Argia.

Haugi, bihotza, haugi, sar gaiten bizian,

Sar nigarren mahukan, minen urubian,

Kantus dirdiraraziz zeruko irria;

Eta irriz indarka hilen naizenean

Diotela guziek; "Emagun lurrean

Zeruko irriaren zorion hazia".

Goizean bai, sarri ez, joanen zait bizia.

Itsas-aize, ilhunbe, nigar eta oihu

Jauzteka derabila galernak untzia

Itsas-aize, ilhunbe, auhen eta dolu

Goizean bai, sarri ez, munduko bizia.

Othoizka nagokizu, joan-aintzin, Argia:

Sortuen eta hilen patar erhautsuan

Intziren, urubien, nigarren kantuan

Luzaz-luzaz jauz bedi nik egin irria.

Belloc, 26-3-53.