J. Iñaki Lasa

Aitor egin dezadan

Ez dut ezertxo ere estutzen;

ene gorputza oratzen dut

—edo gorpua—.

Hori bai.

Euriari ba dinotson bezala

betseinen aurrean,

zure begiraden izuor.

Neugan daukazun gelditasuna,

baretasun agerikoaren aitzinean,

joan doazen urteen uraz

sortu dut

ene barrutia.

Ene harrokeriarentzat eraikitako

deabruzko inguru hau.

Eta beldur naiz arrailduko zaizkidan.

Eta jabe bilakatu naiz.

Neure irudi eta eitera

sortu dudan ororen jaun.

Baina ikara naiz suntsituko zaizkidan,

eta ezerezean aldatuko;

nekazariari uzta,

eme huts

aro gaizkinetan gisa

Gastaren malura

Beatrizen aita hil da; eta azken hitza

jazarri diote hilarrian.

Era postumoz jaiotza has dakion. Bizirik

dirauela frogatzen duen epitafioa:

            Nor eseriren da?

            Nork oratu, nork hertsiren ditu

            ene alboan eskua, betazalak?

            Nork eginen du marmar?

            Nor oroitu ene egun haundian?

Beatrizen aita hil zait; eta,

Bihotzean min dut, min etsia,

negar ixila darion mina,

Lizardizko bihotz hontan.

Ai ene! Adolfo

(Azken hasperena)

Aire gihartsu hau;

ai ene!

ingurune neurea.

Kaleko argiontziek,

orok dakite.

Orok,

zirri-zorro egoteko

zer egin.

                (Azken laztanaren nigarra, dastatu aurretik

                barkatu zintudan, Casta)

Castaren meditazionea

              (Ez dakit zergaitik idazten dudan.

              —ezta zertarako ere—).

Izpi diztirak nigan

itzaleko errauts bilakatzean,

Fatalismoaren aurka?

Lokamutsen arerio izateagaitik?

                                   (CONCUPISTENTIA)???

                  Ez dakit.

Agian, biziroago hestutzearren.

Oxala zugaitik!

                  * * *

(Zeinen era ilunez

dirakidan.

Eta zeinen ixilez

hilargi gau argitan

lili zimel bailitz.

izpi eza den

arima neureak).