Lo egiten ari zen lasaiki

Joakin Balentzia

      Lo egiten ari zen lasaiki

besaulkian jarria, su suntsigarria

onuragarri agertzen zen bitartean.

Burua makurturik zela adatsak estaltzen zituen

bere bular biluziak,

irudi zentsuratu eta iradokor batean.

      Baina biluzik zegoen egiazkiro

arratsalde hartan?

Niretzat bai, askotan bezala,

jantziek bere larru eztia tapatzen bazuten ere.

      Ibiltarizko oinak ziren, grazia berezirik gabe,

bide luzeak neurtzeko eginak.

Bere behatzen artean babesa aurkitu zutela

hondar latzak eta hauts umilak

susmatzen dut

zorionez inoiz idatziko ez diren istorioak

kontatzeko.

      Bere iztartekoa haragizko eta itzalezko

marra bat zen

denborale zirinak itsaso familiar, xume eta

otzanetan igartzeko moldatua.

      Sutan zartaka zegoen egurra

neguaren testigua zen;

honek, kanpoan, kolpatzen zituen etxeko kristalak.

Eskena osotzen zen ez zegoen piano batekin;

bere notak geratu ziren grabatuak

kasettean, oroitze uher,

lore hautsiak bezala urazko koloniaren forma hartzeko.

Lizunak ziren nire asmoak, atseginez landuak;

haragizko eta itzalezko marra zabaltzen zen

ni besarkatu eta poseditu arte,

oihu basati eta zorion batez

loak uzten zuen bitartean.