2 poema
Joakin Balentzia
Funtzionariaren txostena
(Txomini emandako azken omenaldiari buruzko poema, Che-ren heriotzaren hogeigarren urteurrenean).
Ezin da fitxatu hainbeste jendetza
dio funtzionariak,
kresala bezala da
eta arrainak bertan.
Ezin ditugu neurtu
hainbeste bihotzeko pilpira.
Buruko mina sortzen digute
gogo klandestino horiek
hemen bilduta,
malko ilegal horiek
hemen isurita,
oihu eta hitz mingotsak,
garaipen hitzak,
hemen elkartuta.
Buruzagi bati azken agurra,
herri basati honen omenaldia.
Aintzinako ikurrak ditu
bandera estrainio horrek,
lurraren hasiera
eta kultura zahar baten markak:
sugea eta aizkora,
sinbolo ezkutuak,
jarri dituzte agerian
jendetzaren aurrean,
narrastia giderrean kiribilduta;
eta oraingo garrasiek
itotzen gaituzte,
pilpirak, gogoak, malkoak, hitzak
fitxatu ezinik.
Inori ez dio kondatuko
Inori ez diot kondatuko, zehazki,
nire burutik zer pasatu zen
tenore izugarri hartan,
baina antzemateren bat
izan behar duzue
nolabait ulertzeko
kontzientziaren zulo horren
sakontasun itzela;
lagunak zaretenez gero
konprenituko didazue, seguraski.
Nola izan zen munduaren sorrera
azaltzeko mito asko
asmatu dira nonbait;
zientifikoek ere adierazten digute
berena, modernoa, korapilotsua,
poetikoa ere, zergatik ez?
Sinestea da kontua honetan ere,
gezurra ala egia
hor dago hipotesia
eta, dena dela, bizia
aurrera doa.
Eta kontzientziaren beraren sorrera
non datza?
Hauxe dugu gizatasunaren funtsa,
gizakia gizaki bihurtzen duen mamia.
Horri buruz lagun batek
asmaturiko mito berria
hezurretaraino sartu zitzaidan
tenore izugarri hartan
nire buruan lehertuz.
Ordu luze batzutan zehar
bizi izan nituen aintzinako garai haiek
argiro eta bihotz bihotzez.
Nolabait sentitzen nintzen
lehenbiziko gizona, harro eta biluzik,
lurralde zabal bat menperatzeko gauza.
Mundua ere konpontzeko era bitxia
bururatu zitzaidan
telefonoaren bitartez
edo zientzia fikziozko pelikularen bat
prestatuz; txakurra, umea eta hiruok
pertsonaia nagusiak izaten.
Hura izan zen ene gorputzak berak
sorturiko droga aluzinakorra,
luzaro lo ezinik egonez gero;
baina, amets ero bihurturik,
sobera luzatu omen zen
eta kimikazko fruitua sartu zidaten
beldurrarekin bide batez.
Nire garrasi urragarri hura
aditu zen haitzuloetako gizaki haiengan
pelikularen protagonista
sentitzen nintzelarik.
Hura izan zen komeria
eta bitartean sufrimendua zabaldu zen
nire inguruan
itzultzeko bide malkartsua
ibili arte.
Baina orain, kontu guzti haiek
hausnartzen ditudan aldiro,
galdera hauek airean diraute
izartegiko oihartzuna bezala:
atzerritar gauza izan ote zen
aintzinako leherkunde hura?
Eta oraingoa, nongoa ba izan behar?
|