Itsasoa

Jean-louis Davant

Ekitoltzean opa, hor zaude baketsu,

Larru legun, uhin-gabe ta gori batean,

Eguzkiaren musu garbi'aski zaizu

Baina haren distira behar'zu betean.

Eta ni, legorreko gizon,bakan natorkizu

Iluna, ez jakina, itxaron gaberik,

Arraun oker batean ura urraturik,

Argiaren ordainez burua dena su.

Uholdeak orduan sagailoen kaldan

Astindurik narabii ur beroen maldan,

Naietan ontzi hordi, zuk desjabeturik.

Galernaren zilborrak, azken zirimolan,

Ondartzara bota nau eta baketurik

Nago, zure indarraz orain txaranbelan.

                               Indar eme, emankorra,

                               Zutan daukat iturria

                               Ta helburu gurgarria,

                               Ene ametsen alorra.

Gizonkia, uste duk amodiozk'obran

Haizela nagusia. Ohart hadi arren,

Mariñela, zein ttipi haizen galernaren

Begiak hartzen hauen zirimola hortan.

Pentsa zein bakuna den hire oldar hori

Eta soila ontzia. Aldiz mila margo,

Uhin, olde, dirdiraz aberats azpiko

Mundu sakona, mila ñabarduraz jori.

Joairak errespetuz harturik ertzean,

Haren altxorrez dituk sareak betetzen.

Ekaitzaren begitik portura heltzean,

Haren ortzadarraz duk leihorra hezetzen.

Zuhurtu nahi denak, Ülyssek bezala

Itsasoaren lotsa eduki dezala.

                               Itsasoko banintz sortu,

                               Haren uholdean sartu

                               Nintzateke, uren askatzeko.

                               Lurreko bainaiz gertatu,

                               Nehor ez bedi engaina,

                               Ezin izan naiz arraina.

                               Baina eme gabe, bizi gabe

                               Litzateke mundu gaina.

                               Artzan-hora ez da otso,

                               Ur gezala ez da goxo.

                               Nehor ezin izan ber denboran

                               Mariñel eta itsaso.

                               Ahal banaiz humanista,

                               Neholaz ez feminista.

                               Ez nuke nahi gizateria

                               Bizi dadien erdizka.

                               Ezin da itsasturia

                               Bizi guduka gorrian

                               Edo itsaso maitetik bazter,

                               Hor baitauka iturria.

                               Begi urdin-berdeen bistan

                               Nor ez da sendi artista?

                               Hetarik urrun ez nuke nahi

                               Bizi hau bizi erdizka.

                               IGORTZE

                               Itsasoa, itsasoa,

                               Lurraren gero beroa,

                               Hi gabe gure mundua ez dun

                               Neholaz ere osoa.

                               ITZULTZE

                               Itsasoa, maite haunat

                               Baina uren lotsa diñat.

                               Bake zuzenezko arraun oldez

                               Etortzen nun hire ganat.