Haizearen eskuetan...

Pantxoa Etxegoin

Haizearen eskuetan zeuden,

Esperantza nahian, nere malko hurtuak

Udazken ekiak dakarren loreak

Ekarri dit promes, berriro ere amets

Desesperatu gabe, hegal kolpe batean,

Haizeak darama sentipena, nere bizitza...

Etorri da negu latza, elur xuri jauntzia

Gauak nabari dira, ibai luzeetan barna

Nere barne zulo zulotik datorren oihuak

Dei egiten du lurrezko maitasunari

Eztia zait amodioa, badaukat itxaropena

Harkaltzetan, soinua bezala.

Bi lore, zure ezpain ertzetatik hazten dira

Ez dira zimelduko, ura emango diet bizitzeko

Nere bihotza, ez da lehortuko

Zure abotza du entzungo

Zure abotza dut entzungo

Amodiorik gabekoa, oi itsas nabarra

Iguski epel ondoren, nere gorputz hostua

Arnasa itoen indarrean gaindi...

Aska nere gogoa!

Begira egiezu, itsas uhain horiei

Lerden eta ixilik doatzi

Gure gorputzeko euriaz bustirik

Euri belarraz, harkaitzen izertiaz.

Egunero gehiago, beretzen dizkit itsasoak

Ixuri ditudan intziri eta negarrak

Negu hotzak ihes egiten dit eta,

Zuhaitzen fruitutzeetan, zoriontsuago

izanen naiz.

Agian hego-haizeak ekarriko dit,

Uhain gainetatik, kresal usain sendo bat

Agian, etorkizunaren indarra,

Nere behatz gogortuetan daukat.