Lantegiko komunean

Daniel Landart

Lanean ari naizelarik,

batzutan bertsuak sortzen zaizkit.

Baina ezin ditzaket paperean ezar...

Paperik ez dut eskumenean.

Eta bestalde, papera banu ere,

nagusiak ez nau

bertsu asmatzeko pagatzen; baizik

lanaren ongi egiteko, eta ahal bezenbat.

Beraz, nagusia edo haren ordainak

ez ditudalarik ondo-ondoan

lantegiko komunera ihes egiten dut,

eta han egoten naiz, (ez luzaz haatik)

zenbait lerro idazten ditudala tarrapatan

nehork deus jakin Babean.

            * * *

Komunean nago orain ere.

Benetan leku hertsia... eta itsusia.

Usaina ez dut aipatzen.

Paretetan ikus daitezke,

langile lagunek egin edo ezarri marrazkiak

emazte biluzgorriak

eta beste mila gauza!

Hitz zenbait, artetan.

Labur bezain larriak.

Seksoa aipatzen duten horietarik...

Seksoaren nahia, gosea, beharra, ederra.

Seksoa, toki hontan errege...

errege, edo... edo... edo...

nor ez da seksoaren esklabo?

            * * *

Komunean olerki idazten aritzea,

Hauxe bada gertakari paregabea...

Alta horrelakoa da ene zortea.

Hemendik, ez dut deus ikusten

ez mendirik, ez itsasorik,

are gutiago ametsetako mundurik.

Funtsean, ez nabila

ametsetako mundu baten ondotik...

Toki hontan,

nehon eta sekula baino hobeki

senditzen dut nor eta zer naizen ni

LANGILE BAT, besterik ez.

Baina hori aski zait.

            * * *

Eta zenbait aldiz, pentsatzen dut ba daitezkeela

ni bezala beste langileak,

komun batean

gordeka, ixilka, tarrapataka,

olerkiak idazten dituztenak.

Segi bezate, segi luzaz.

Baina, ez deiet gutiziatzen gertatu zitzaidana

Herenegun; sortuz geroztik paperean ezarritako

ene ustez poesiarik ederren-ederrena,

Komun zulora erori zait

eta kakarekin batean

urak, denak eraman ditu.

            * * *

                Barkatu, beraz, barkatu

                eskaintzen ahalko nizuen

                olerkirik zoragarriena

                komunean baitut galdu...