Ez zen arras besteak bezalakoa

Daniel Landart

Goiz batez ez zen lanera etorri...

Nahiz, zendako harri

Denei gerta daitekeena da hori.

Eta beraz gure artean,

mila estakuru harrapatzen genizkion...

Baina, hamarrak irian,

berria zabaldu zenean,

denak trantsituak gelditu ginen

ortzia gainera erori balitzaigu bezala!

Rafael hila!

Rafael, gure lantegiko lagun bat zen.

Hogei eta bi urte.

Mutiko ixila, apur bat herabe...

Begitarte beltzaran eder batekin,

Ileak luze-luze...

Maiz ameslari,

(Aingeru bat iduri)

Gorputzez ongi egina

Hots: gazte zinez atsegina.

Baina... besteek ez duten zerbait ba zuen

edo hobeki errateko

«ez zen arras besteak bezalakoa».

Zer zuen bada,

nola aitor, nola erran?

Horrelako «gauzak» gordetzen dira...

Edo hanbat gaixto bestela!

Baina Rafaelek ez zuen gorde

Ez eta gorde nahi ere...

Harentzat zirela beraz

laido, mehatxu eta golpe!

Zenbat irri txar, trufa gaixto

Goizean hasirik, iluntzeraino...

Baina Rafaelek ez zuen deus erraten.

Funtsean zer erran zezakeen?

Nahi ukanik ere, ez genuen utziko!

Eta aldi oro,

haren begitarte gozo argia

lano batetan galtzen bezala zen...

nigarra zuela lagun.

Halere artetan,

erdi-karrasika bere errabian

oihu egiten zigun

«Utz-nezazue bakean; utz bakean!»

                                             ...Debaldetan !

Eta azkenean,azkenean

         nekatua

         etsitua

         minaren minez zoratua

familiatik eta laneko lagunetarik

         baztertua

mundu hontan zinez galdua,

Ikusirik

bere zorteak ez zeukala aterabiderik...

soka bat erosi zuen

eta...

Goiz batez ez zen lanera etorri.

                         «Ez zera arras besteak bezalakoa»...

                         Orduan konprenitu genuen

                         Zein lazgarri daitekeen

                         Homosexual baten korapiloa.

1976/II/14ean