Aldendu gera

Tolosa'ri agur

Muxika'tar Luis Mari

sakramentinoa

Ixilla urratuz askatu dira

asmamenaren txindor-ego.

Eguzkia sarkalde amil-mugan

dizdizka, margo da oro.

Alboan matrailla miaztu naiaz

Pir-pir leunean zugatz-osto.

Urrun-muiñetan oroi itunaz

esituak biotz ta gogo.

Tolosa-min, negar samiñez

pil-pil dago barne-zoko.

Ene bekaiñean irrits dagite

zir-zirrioka milla malko.

Eskui-ezkerrean txirrioz dantzut

nola ene lagun txoriñok

leunki dasaidan: «Oraindik itxaro,

ez diat galdu kabi eztiño».

Tolosa adoretsu, zazpi urteko

kabi zar-kuttun eneño,

ia gur' artu-eman lokarriak

eten dira aspaldirako.

Ala eta guztiz, elkar ez degu

ez arantz-min, ez gorroto;

biok maitatzen, maite-min antzo,

asiko gera berriro.

An gelan, leio pare-parean

aurrez-aurre nun Ernio

emen, berriz, atz-atzez

Illunbek beste oni itzal dagio.

An sarritan samin eta nekez

naro,naro nun negar-jario

emen, ordea, barneak txorabio,

poz ta sosegua dario!

Aldi batez, biotz muin-muiñetan

xri-xri xamur-legunkiro

barne txoriño eres kantariak

galdetu zidan eztiro:

«Aizak, aizak. aixkide bereizi,

esaidak. arren: nun ago

alai. atsegin-bitsetan ase,

an edo emen geiago?

Barnean diat pozezko naspilla,

zalantzaren menpe natxiok.

Erantzuna zorrotz dek baiña,

barneak «emen obe», ziok.

Biotz-mamia urratzen zaizu bai,

a!, zuri, ene Tolosa,

onela erantzuki; baiño,

nik egia esaten ez lotsa!

Arrati ibar zoragarrian

ba-det baretasun-gentza;

an, ordea, gela ondoan mutillen

makiñak karraxi otsa.

«Emen atsegin ibaian nago»,

norbaitek alaiki dasa.

Begira, orain-be, euzki-izpitan

ixpillu da urreko atxa.

Tolosa kuttun, xoilki ta sutsu

negarrari daragiozu;

biotz-atsekabez dardaizoka

dantzut zure abots mindu.

Azken illabete onen zear

benetan txit urrun nauzu.

Baiñan, lurrak aldendu ez digu,

elkartu baizik ni ta zu...