|  
              
               
  
 
Itzuliko nauk 
 
  
 
Otsalar 
 
  
 
Sortu bearra! 
 
Azke nintzala usterik 
 
ibilkari irten nian..., 
 
goian zerua ta beian lurra, 
 
biotza aintzin nuelarik 
 
tla ametsak buruan. 
 
Ai! ametsa utsa ez balitz... 
 
Gogoaren kateak ingurua lotuarren, 
 
nork siñistu amiltegiz? 
 
Orain bideak ditut mingotsak, 
 
oiñaze beltzak ditudalarik aurren. 
 
  
 
                  * * * 
 
  
 
Illerrian, esku maitaleak 
 
apaindurik zaudeten loretegiak, 
 
eriotzaren berri jakille 
 
zeraten ziprez beltzak: 
 
Orduren baten, 
 
nere ibillera nekegarriaren 
 
uztarria astinduaz, 
 
pake donean itzuliko nauk, 
 
atseden billa, zuen oinpera makurtuaz. 
 
Azke zala usterik, 
 
baiñan amet utsa izanik, 
 
lurrean on ez-ezik kalte 
 
egiñiko anai ondatzaillea natzaizute. 
 
Baiñan, arren, jaunaren izenean, 
 
artu nere gorputza zuen altzoan. 
 
  
 
              
              |