1956'garreneko otsaillaren 3'an

T. Etxebarria

...de dormientibus, ut non contristemini..., 1. Ts. 4. 13.

   — A!, nere emazte beti maitea,

umetatiko laguna!

Gaur arteko au aldatz luzea

nigaz batera egin dozuna!

   Utsa, eta or ba-zoaz, bakarrik

ni koitau, emen lagata;

ba bein neguan, ena lagunik

bizi guztikoa ez bada!

   — Gure munduko, ai!, erlojuan,

lotaratutzeko ordua.

Zer mira, gizon beinguan ba'dot

artu oian bere Iekua?

   On eta txarrak, benetan ugari,

alkarregaz ditugu izan,

zer ardura deutsa oiñ bat edo bi

laburrago nere neurrian?

   — Bai, andra, baña, urtetxo batzuk

biar genduzen bake onean;

apalostea ipuiñetan letz guk

genduan oera aurrean.

   Umeak azi, eta bakoitzak

dabela bere etxetxoa;

nun, txarrenean be, zar biontzat

zan bizi leku gozoa.

   Aditzen batera eta bestera

illobak deuskuen izena:

amama gora, amama bera,

ta aittaitta, ttunttur, danena.

   Denbora txarrak izan deuskuan

odolezko izerdia;

ondo, milla egun larri ta estuen,

merezitako saria.

   — Baiña, diñot neuk be, nere aldetik:

gizonarena egin ustea,

eta dan Batena danon gaiñetik

gure ustiak betetzea!

   Eta bada aren ots diadarra

aindu deustana lurrera,

alper-alperrik dozu negarra

nai arintasun ederra!

   — Beste mundurik bada guretzat

aita Abrabam'en altzoan,

itxaron, mesedez, apur-apur bat

izan nedin arte zure ondoan!

   Josafat'erako erromeri

deigun oindu alkarregaz,

zu ezkerriko emengo barri

kontaurik bidean egiñaz.

Caracas'en