Arkaitzaren gainean

N. Ormaetxea, Orixe

In principio erat.

Asieran ba-zan.

Asieran ba-zan.

Gizonen izkuntzan

dio Ioanes'ek

«Asieran ba-zan».

Iaungoikoagan

izandurik ez da,

izanenik ere.

Zuzenago Kristo'k

«Abrahan zan baiño

lenago ni ba-naiz».

Naiz besterik ez da

gure Iaungoikoa.

Naiz'ek esan dit»,

dio Moises'ek.

Izandua naiz ni.

Zer izandua?

A verte faciem,

saiestu begiak,

ene Iaungoikoa.

Nik neronenak

lotsaz ixten ditut

zer izandu naizen

ez ikusteko.

Ezker alde ontan

zer leize aundia,

zer tulunbioa!

Zer izango naizen?

Eskuiñ aldean

or beste leizea,

or zorabioa!

Zorabear onek

ez ote du nonbait

senda-biderik?

Eroritze ontan

arkituko ote dut

zeri eldurik?

—Bai. Christus petra,

arkaitza Kristo da.

Au dut etxe,

au igesleku,

su nere gaztelu,

au nere indar.

Ontan eseririk

nagola, ez naiz

zorabiatuko.

Arkaitz ontan

arkitzen dut

nik nere burua:

naiz esaten dut

naizantxo onek,

zer izandu naizan,

zer izango naizan

buru eman gabe.

Ba-naiz, Jauna, ba-naiz.

Augustin bezala

milla pusketan

or naiz ibillia

ni ni ez nintzala;

ez, ez, ni nintzala.

Orain ustez,

Zure erruki aundiz,

ez naiz ordukoa.

Bilduak ditut

nere puskak oro

neronengana.

Obeki esan,

bildu naiz guzia,

Iauna, Zuregana.

Emengo egona,

emengo bizia,

bai dala bizia!

Malkor eta zelai,

itsaso ta legor,

dardar otzikaraz

beren koketatik

atera ba'litez,

emen nagoke,

arkaitz ontan sendo.

Au bai atsedena!

Nora nindoake

egon au utzita?

Nere inguruan

zora bedi lurra,

egin beza marru,

ziztuka asi bitez

bi tulunbioak

nere bizi au

iretsi naiean.

Atxiki nakion

indar guziez

arkaitz dan Kxisto'ri.

Emen egongo naiz.

Kristo'gaz batean

nere neurritxoan

ni ere ba-naiz.

Pizten naizenean,

esan dezadala

puska guziekin

oso-osoan: naiz.