Deika daude

Otsalar

S. Basauri lagunari

Deika daude,

deika,

gau erdi aldean

deika daude

gure atean.

Nork deitzen ote du,

nork,

nere biotzera?

Nere arimak deirik

ez bai du espero.

Sorgiñen orduan

ez da aingerurik.

Gelaren illunean

aize otza mugitzen da

intzirika gelaren barnean,

ozkirria nere gorputzean.

Ixillak ozkatzen du illuna bera

itzal izugarria mututu arte.

Deika daude gure atean,

deika,

gau erditik goizaldera,

urrutiko zakur zaunkaren

oiartzuna.

Deika daude ta

ez nere biotzera,

bai nere zentzura;

ez nere arimara,

bai nere aragira.

Gizonen anai naiz eta

lurraren seme naiz eta...

Eta, etsaiak ez dute maite,

ez nere biotz eta ez nere arimarik.

Galerazi nai dute

nere zentzua eta nere aragia.

Galdu al baledi

nere izatea.

Katigatzeko gartza dakarte,

ta, gau erditik goizaldera

gure atean deika daude.

Otsak zulatzen ditu

ixilla ta illuna;

gogo ukakor otza

kideko duan otsak.

Sorgin ordua danez,

ez da galtzen zakurren zaunka otsa.

Deika daude.

Dei otsez gure atean...

Gela illunean,

otsoen gisa,

lau arpegi zurbil, itsu.

Gartza,

atea,

presondegia.

Alkar solas ezin gindezke ulertu

berek eta ni.

Au mundua!

Nola mundua?

Nik ez nekin ezer;

berek gutxiago.

Ta, aintzigarretan naramate.

Biotz arimak gartzaren pean.

Zentzu aragiak zauri bidean.

Odola naizenez,

odol gorria,

gizonarena.

Autsa naizenez,

auts berdea,

lurrarena.