Zeure gaituzu

Aurraitz

(Larra'ko Karmel'go Amari)

Neure biloiztasun guztia

auzpeztzen dot, Ama,

zeure agerrean.

   Ez daukat urre-pitxirik

ez zidar-bitsik, ez txirlarririk,

ez arri disdiratsurik

zeure burestuna apaintzeko.

Utsik daukadaz eskuak,

baso-gizonaren esku latzak.

Baiña... Bai!

Emen nozu nazan guztia,

griña ta pekatu, akats eta birtute

(birtuterik baldin ba-dot, beintzat.)

Eta,

zeure oiñetan isten dodaz

basoko goizen pozkida itxaropentsuak,

eguzki-sarreretan munduak ixurtzen dituan kadentasun,

larri-aldi ta goibeltasunak,

gaben zador, atsekabe, ta itzeltasun ezkutuak

eta baita, goizerik-gabera entzuten dodazan

naibagetuen erosta ta nekeen anotsak.

   Larri dabil mundu zaharra

oiñarri barrietan jagi guraz,

baiña ez da gogoratzen zugaz...

   Zeure gaituzu, ba, gu, Ama.

Ez dogu zapuztu gura

mendez-mende lokarri sendoz eldu yakun

zuganako oneraspen eta zaletasuna.

   Lehengo ta oraingoen maitetasun-ezaugarritzat,

ezarten dautsugu, ba,

Erregin-burestuna,

atsekabez, pozkidaz, otoitzez eta biozkadaz

belaunak-belaun burututako antzez-lana.

   Txikitandik gara

zeure anaidiko

ta, zeure soingaillua aldean,

ez gaitu eriotzeak, ez beste arriskuk,

iñoz bildurtu.

   Mendi-barrengo toki baketsu orretatik

(Bizkargi'ren oin ezeetatik)

zaitez, ba, aurrerantzean be

gure bide-erakusle ta zaindari.

Eta emon,

arnasea ta bakea,

Euskalerria'ri.