Bizi nai

Ilintxolazabal

        Oraintsu illabete bi, irakurtzen nun izparringian, buruko gaixotasuna, ugaltzen ari zala Ipar-amerika'ko langilleen artean. Eta sendakiñak ziotenez, gaitz au zabaldu-da, bizikera errezegia dutelako. Ez naiz ondo oroitzen, baño uste det, 32'tik 40 ordura, dala euren asteroko arloa.

        Albiste au irakurri ondoren, esan nuan nere baitan: «Guk, etzeukiagu, bada, ipar-amerikarren bizi modu xamurrik. Igez, itxura xamarrean bizi giñuzan, astean 63 ordu lan egiñik. Baño, orain, lar-urritze onek, jo ziguk pipa...»

        Eta egia da. Leen, ia griñatuta geunden ordu asko sartzen, eta zerbait irabazten zan. Orain, emen gabiltza tirriki-tarraka. Ez degu gauza aundirik nai: alogerak ezin baleizke jaso, ordu geiagotan lan egitea baizik.

        Ez gera oroitzen, zenbat odol ixuri zuten gure asabak, zortzi orduak lortu arte. Aaztu egin nai degu, ia mundu guziko langilleak, gu baño obeto bizi dirala. Gure buruaustea auxe da: bizi nai.

        Nere aitona berpiztuko balitz, lotsatuta deituko lioke:

                Zer gertatu zaik, nere kutun itzan

                Sozialista Obrera!

                Aurrera jun bearrean

                egin duk atzera!

                Nik, emendik, aldegin

                nianian,

                orain baño lan gutxiago

                egiten zian.

                Baño entzun detanez,

                buru naastea

                dala, ipar-amerikarrentzat,

                lan gutxi egitea.

                Eta zuentzat ­errukarriok—

                buruaustea

                dek, sakela arintxo

                ibiltzea.

        Eta «or-konpon» esanez, urbilduko litzake bere illobira.