Zugatz eder bat

(1968-VI-23)

Anai

Amets eder bateren

gerizpe goxuan

lilluraturik nago

izarren onduan.

Laiño zuri txikiak

maitasun beruan

agur egiten dauste

laztanduz muxuan.

Nor egon leitekean

betiko zeruan.

Izar batek dirausta

alai eta pozez

«laguntxo, zatoz neugaz

eta poztu zaitez»,

ta laztan bat emonaz

goxo maitasunez

beragan artuten nau

ama batek legez,

bere zorionean

ni murgildu naiez.

Zeruko edertasun

lilluragarriak,

aingeru zuri lirain

ta maitagarriak,

izar argien diz-diz

ain ikusgarriak

ta euskal asaba zar

zeruan jarriak

ikusarazten daustaz

izar gurgarriak.

Zeruan nabillela

nere lagunagaz

iru aingeru zuri

begiztatzen dodaz

aurpegian irripar

on xamur bategaz

bealderantz begira

buru makurrakaz,

izar argi lirain bat

dabela eurakaz.

Ikustean ain alai

berantza begira

izarrari diñotsat:

«zertan ari dira?»

Berak diñost: «ar zazu

neronen dizdira

eta begira zoli

or beko ludira.

Jaunak gizonentzako

eindako tokira».

Izarraren dizdira

begitan arturik

begiratzen asten naz

guztiz arriturik;

ludi zabal guztia

goi ta be osorik

argitan ikusten dot

illuntasun barik,

eneban siñistuko

iñoiz olangorik.

Begira nagoala

zeru zorionez

argi bat ikusten dot

alai-irriparrez

baratz eder batean

garbi, maitasunez

bere urrezko brintzak

danei emon naiez

zeru goiko eguzki

beroaren legez.

Ezagutu naiean

bere nortasuna

ain argi biziaren

sorkunde biguna,

bistea zolitzen dot,

aztertu zentzuna

ta ara nun datorren

izartxo laguna

beragaz dakarrela

nere erantzuna.

Euskalerrian dago

baratz dotorian,

errekatxo dantzari

baten egalian,

zugaitz zabal orlegi

bateren gaiñian,

txori alai ta lirain

askoren erdian,

euskaldun erri jator

orren biotzian.

Bai, antxe ikusten dot

gozaro, baketsu,

zugaitz aundi eder bat

lerden ta loretsu,

jantzi orlegiagaz

alai, zoriontsu,

danari irriparrez,

danakin eskertsu,

frutu barri emoille

euskal seme gartsu.

Bere adar artean

txoriak kantari

bake ta alaitasuna

emonaz danari,

gertu lagunduteko

ezin dauanari,

al daben osasuna

gorputz gaixuari

ta Jaungoiko bizitza

danen arimari.

Zuaitzaren erdian

txorien artean

lore garbi eder bat

ixiltasunean,

zeru edertasuna

dauala aldean,

usaiñik gozoena

bere magalean

ederragorik ez da

zeru ta lurrean.

Itzez ezin azaldu

bere edertasuna

eta semeentzako

maitasun sakona,

begi artean diz-diz

goi argitasuna,

ain da eder liraiña

ain garbi txukuna

ezin naigabez egon

beragaz dagona.

Baiña zer gertatzen da?

a ikuskizuna!

Bere inguru artan

begiztatzen dana!

Danak etorri dira

lorearengana,

zugaitzaren gaiñeko

argiarengana,

danak irriparrezka:

a alaitasuna!

Zugaitzeko txoriak

abesti artian,

baratzeko txori ta

lorakaz batian,

auspezturik ain lore

onaren aurrian,

jartzen dautsie pozik

berari soiñian

urrezko koroa bat

maitasun bizian.

Olan eskertzen dautsez

lore garbiari berak

eindako lanak,

ain on ta urduri

emondako eskerrak

seme guztieri,

eta egiten dabe

guztien gidari

danen ama xamurra

biotzen zaindari.

Zer dan jakin naiean

ikusten dodana

itandutera noa

izarrarengana

«Zer da, diñotsat, izar,

or bean dagona?

zer zugaitz ta txoriak?

zer lore txukuna?

zer eguzkiak aiña

dizdira daukana?»

«Euskalerria, diñost,

da orko baratza,

Karmengo konbentua

erdiko zugaitza,

karmeldarrak txoriak

—animen bizitza—

Ama Birjiña lore,

poz zorion utsa,

euskal sinismenaren

egizko jaiotza».

Larra'ko komentua

ta praille taldea

euskalerriko biotz

ta zuzenbidea,

ez da arritzekoa,

komentu maitea,

zerutikan ain eder

nik zu ikustea,

zeu izanik lurrean

Jaunaren berbea.

Ta zu Karmen'go Ama

zerutik jatxia,

zeruko edertasun

guztien jaubia,

maitasunen maitasun,

poz danen bidia,

zelan izan ez zugan

ain argi bizia

zeu izanikan argi

guztien argia!

Larra'ko praille orrek

eta euskaldunak

koroatzen zaitue

batutikan danak;

onartu zuganako

euren maitasunak,

zaindu ainbesteraiño

maite zaituenak,

zaindu zure euskaldun

semetxo kutunak.

Zeruan egonarren

izar argiakaz,

neu be euskalduna naz

euskal odolagaz:

artu nagizu, Ama,

ta eroan zeugaz

bizi naiten Larrea'n

neure anaiakaz,

koroatu zaidazan

neuk ere eurakaz.

Zeruko erregiña

ta euskaldunena,

izan zaite betiko

gure zoriona,

gure erregin eta

amatxo kutuna;

zaindu Euskalerria

eta euskalduna.

Agur, Karmen'go Ama,

Amatxo laztana!