Kezkaren taupadak

Usarraga-zar

Aurtzaroaren arratsa,

aundi naiaren egunsentia.

Bizitzaren leen lore-sorta,

arros ta arantzez betea.

Zure amalau urtek

sor diguten kezka,

maitasun arrobiko

gure errai puska.

Atzo ume ziñana

gaur eginda neska,

suagandikan kea

bezela igeska,

nora ote zijoaz

utzirik seaska.

Zure zai egon gera

egun eta ordu,

eta uste gabean

mugaraino eldu.

Esia igarotzen

nola ez lagundu,

sasi ta arantz artean

etzaitezen galdu

egunez ez dezaizun

zerutik ilundu.

Zure aurtzaroaren

barrengo bakea,

ezin izango dezu

beti irautea.

Beharko gaituzu-ta

alaba maitea

utzi, bihotzez bedik

zurekin joatea,

zure poz-penen irri,

negar izatea.

Txori-umeak pozik

kabitik igesi,

ez daki ehiztariak

dezakenik jausi.

Amak esan nahi dio

txiru ta karrasi,

jakin nora zoazen

nun gorde ikasi,

askatasun osoan

inor ez da bizi.

Ehiztari asko ditu

zoazen basoak,

tiroz eta gezurrez

iltzeko usoak.

Mugatu nahirik

zure bide ta pausoak

gaitzesten erakutziz

sendi gurasoak,

bildotx abotsez mintza

ori diran otsoak.

Gero sortuko diran

akats sendagarri,

eskeiniko dizute

«Droga» jauntxo ori.

Negarra altzoan dun

uneko poz-irri,

zauri bat sendatzeko

egin zazpi zauri,

bizitzeko baratz hau

biurtuz il-erri.

Itsasoaren tripak

or dabiltz orruka,

gainean olatuak

bat bestearen aurka.

Zu larritzen bazera

jaurti bihotz-soka,

gurasoan «kai» onek

lekua badauka,

emen babesteko zu

ta zure txalupa.

Ez zaitugu lotu nahi

gure lokarrian,

zeuk jarri zeure mugak

al dezun neurrian.

Barru-poza billatu

negar, naiz irrian,

sufritu gabe zail da

eder Aberrian,

arros arantz gaberik,

ez baida lurrean.

Txarraren egin otsak

entzun dizkiguzu,

obe zan izan zure

alde onan meisu.

Gure bizitz apala

ezagutzen dezu,

daukagun ona artu

bestea lor zazu,

ojala al bazendu

torizu bi musu.