58-ko kinto lagunei eskeñiak

Usarraga-zar

Gordean ezin eduki leike

jaunak ainbat anaitasun,

itxaro nuen egun eder hau,

noizbait iritxi bear zun.

Azkoitiarrak zuen deiari

kantuz nai diot erantzun,

O! nere itzak bijoaz egan,

munduak ditzala entzun,

nere barrengo sentimentu t

a poz-irri denen erantzun.

Gure talde hau bazirudien

zegola lotsaz gordeta,

batasunaren aizerik gabe

bakardadean golpeka.

Iñori ezin errurik eman

nik-e badet orren kulpa,

ardien gisa bildu gera gaur

norbaitek jo du turuta,

hau egin dunak ondo merezi

luke urrezko tronpeta.

Gure gertuan jaitakuak

batzuk badirade illak,

gu bezelaxe Aberri onek

maite zituen mutillak.

Zoritxarrean zuentzat garaiz

abestu zuten ezkillak,

artu gaur gure biotz barrengo

agur da otoi ixillak

pake gozotan gorde zaitzaten

atsedenezko oialak.

Ildakoeri atsedena ta,

bizi geranoi pakea,

guztion «Aita», ain zail altzaizu

gizonari ematea?

Erri bat gera, erri bezela

nai genduke irautea,

bada zer egin, eta luzatu,

Euskaldun bizitz epea,

etsaiengandik askatu arte

gure Aberri maltea.

Gure urteak badijoazte

asko dira igaroak,

atzo gazteak, gaur aitak gera

eta biar aitonduak

Guk egiñaren on edo txarra,

jaso bear du geroak,

mintza Euskera, maite erria,

gorde oitura lengoak,

oiñarri hauek utzi ditzagun

geroz da sendoagoak.

Agur anaiak amaitutzeko

auxe nai dizuet esan,

daraman baino poz geiagorik

ezin dezaket eraman.

Gizatasunez egin daigun lan

ordeka edo aldapan,

zuen emazte, seme-alabei

nere gorantziak eman,

ea datorren urtean ere

olaxe elkartzen geran.