Neure ama

Eugeni A. Evtuchenko

euskaratzailea: Igotz

Aspaldi dalarik

ez dau nire amak abesten.

Zelan ete leike ortarako astia?

Bear asko, asko bait dau,

nekez egiazki

izan lei danaren ardura.

Bere jaiot-egunez, bear bada,

edontzien tintin-soiñu

eta abots zurmur artean,

pianura jarri-azoko dau

adiskide bat, antzezlari zarra;

eres-piko batzuekaz onek

urtuko dautso tristetasuna;

nota zeatzen billa dabil

eta eurak billatu nairik

lotsaz eta ardoz da gorritzen...

Onguraz zorionduko dabe,

esanaz:

        «Sekulako!»,

baiña nire amak dautzu

sukaldera iges egingo,

arpegi zarpailduaz.

Baiñola, kontziertuak

                emon eutsezan

gudariai,

        berak bakarrik,

guda-oiñeko basartean,

latz-latz

        eta garai eliza bat iduri.

        Otzak sorgortzen zitun amaren eskuak.

Buruko miñez egoan,

baiña aren eztarritik jarioka etozan

ixilla baizen soiñu garbiak.

Burdietako zaldiak sudur-aizeka,

izotzak zuri-azoak,

eta, belarriak zut-zut,

euren kautan zirudien oldozkor.

Uber-gisa

        Zuri-soiltzen zelak...

Jausitako edurtza ain aundia bai zan,

doi-doi bereizten ziran

gudariaren eta buruzagiaren

bizkar-babeskiak...

        Ardaoa dakar amak

eta jatekoak eskintzen.

Maitarrak, oso maitekor,

kanta daiala

        eskatzen dautsoe.

Baiña nik deskatzut,

                ama,

        Ez eizu zuk kanta...

Ez, ez da zure errua,

Ulertuko dabe arrotzak.

Ots bei gramofonuak

eta edontziak alkar joz,

tintin eta tintin...

        Ama,

                zuk ez abestu,

                        arren bai arren!

Ama,

        ez naizu oiñazetu!