Heriotzeaz

Aitzibar

Ni,

gizon-gizonen-bat

«heriotzerako izakia»

nigan bizi den

Ni-a

bizitze-ekuazioaren

X-a

—nor haut ni?—

agian

hilik

argituko dena.

Ba dakit

gezurra diozuena

ni hiltzerakoan

inundik ez zintzilikatu

izarra

errespetoz mutuko dena

haizea urtuko

isiltasuna erabat isilduko

ta

mundu bat itzaliko zaizuena

ni hiltzerakoan

sekulakotz.

Heriotzea,

berri zaharra,

hire besarkadaz

ene bizitzea sekulakotuko duk,

betiko

    eta

inoizko

izanen nauk,

amildegi

    eta

gailur;

ni hiltzean

ene bizitzea jaioko duk,

hire besarkadaz,

heriotzea.

Oi, gauaren luze!

Eskua jasoko dut,

hilarria baztertuko,

neure begi-zuloek

izarrak

                                                                  lau

                    bat

                                     bi

                                                                             zazpi

edanen dituzte

hor nunbaiteko iturritik,

Oi, haren iluna!

Arnasa lurrez asetuko didaten

aingeru-irudi dantzari geldien

eskuetan,

ezereza basarkatzen zuten eskuetan

ikusten ez ziren harpak

apurtu ditut,

harpa

esku

aingeru

ezerezak.

Inoiz ez izanaren

oroimen-amildegian,

neure Ni-aren hotsak

hutsa putzura jaurtiki artean...

Ezin bada kantatu

bizitzeari,

ezin bada bizitzetik

bizi,

hil gaitezen beragatik!

...eta egunen batez

odol-hasperenetan

hain traidore dudan

arima hau

erdituko dut

oinazearen oinazez...